Φίλοι κολλητοί γίναμε τα τελευταία 30 χρόνια. Όμως σαν θεατής την Ντίνα Κώνστα την είχα παρακολουθήσει από τα πρώτα της βήματα στο θέατρο. Κι ακόμα τη θυμάμαι απολαυστική «Φαύστα» τού Μποστ στην ωραία παράσταση τού Γιώργου Εμιρζά. Στο «Μάνα, μητέρα, μαμά» τού Γιώργου Διαλεγμένου η Ντίνα μάς είχε δείξει άλλο πρόσωπο, έτσι καθώς μπορούσε να ισορροπεί με φοβερή δεξιοτεχνία ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό, το σοβαρό και το αστείο.
Στις ατέλειωτες συζητήσεις μας όποτε συναντιόμασταν, αλλά και στο τηλέφωνο ακόμα πιο πολύ, είχαμε χιλιάδες πράγματα να λέμε. Για τον πατέρα της που τον έχασε νωρίς, για την αγαπημένη Σάμο, για τους φίλους που ο ένας μετά τον άλλο άρχισαν πια να φεύγουν, για την Ιστορία που τόσο πολύ την ενδιέφερε, όπως και η επικαιρότητα ασφαλώς.
Ένα μεγάλο μέρος τής κουβέντας μας ήτανε πάντα για το θέατρο. Είχαμε και οι δύο πολλά σπουδαία να θυμόμαστε και είχαμε την ίδια αισθητική. Για τους συναδέλφους της όταν μού μιλούσε ήτανε πάντα γενναιόδωρη και τη θυμάμαι να μού λέει πόσο απολάμβανε στους «Δύο ξένους» την ανταπόκριση τής Χρυσούλας Διαβάτη στις ατάκες.
Συχνά μοιραζόμασταν με την Ντίνα και θέματα υγείας. Και όλοι οι φίλοι μου γιατροί που γνώρισε από μένα τη λάτρεψαν για την απλότητα και για την ζεστασιά της. Η επιτυχία και η αναγνωρισιμότητα δεν χάλασαν την Ντίνα. Την πρώτη από τις τρεις φωτογραφίες που σάς δείχνω, τη βγάλαμε στο Μέγαρο Μουσικής το 1993 στην απονομή τών τηλεοπτικών βραβείων που είχε δώσει τότε για πρώτη φορά ή ΕΡΤ.
Στα χέρια μου κρατάω το βραβείο καλύτερης μουσικής εκπομπής που είχαμε πάρει με τον Κώστα Αυγέρη για τους «Παλιούς μας φίλους, Απόστολος Χατζηχρήστος-Θόδωρος Παπαδόπουλος».
Στη δεύτερη φωτογραφία, καλεσμένοι από τον πολιτιστικό σύλλογο «Διόνυσος» για το ετήσιο Φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου Ορεστειάδας, βρεθήκαμε το 2004 για λόγο και στην Αδριανούπολη, Edırrne, για να θαυμάσουμε το εντυπωσιακό τζαμί, έργο κι αυτό τού αρχιτέκτονα Σινάν.
Την τρίτη φωτογραφία τη βγάλαμε η Ντίνα, ο Αλέξης Κωστάλας και η Δέσποινα Μακρινού, ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι τού 2019, στην Αθήνα, στο Καφενείο τού Λουκά στη γειτονιά μου. Ένας ρόλος που πολύ αγάπησε η Ντίνα ήταν η Σωτηρία Μπέλλου μέσα από τον μονόλογο τής Σοφίας Αδαμίδου. Την ίδια την Σωτηρία, δεν θυμάμαι να την είχε ποτέ της συναντήσει, γι’ αυτό και μού ζητούσε να τής την περιγράψω όπως την είχα ζήσει εγώ.
Την θαύμαζε όπως κι εγώ πολύ σαν τραγουδίστρια, και μέσα από τον ρόλο πλησίασε εν τέλει και τον άνθρωπο, αυτή τη μοναδική, απίστευτη ρεμπέτισσα. Ήταν η τελευταία φορά που είδα την Ντίνα Κώνστα στη σκηνή.
Γιώργος Παπαστεφάνου
