Όταν στα χρόνια τού ‘70 άρχισα να ζω Χατζιδάκι και Θεοδωράκη από πολύ κοντά, και οι δύο είχαν συμπληρώσει τον μακρύ κατάλογο τών φίλων τους. Κι εγώ που θαύμαζα και τους δύο απεριόριστα, δεν θα δεχόμουν βέβαια να παίξω ρόλο αυλικού. Θυμάμαι ήμασταν στού Φλόκα ένα μεσημέρι, Χατζιδάκις, Νίκος Γκάτσος, Σαββόπουλος, Δήμος Μούτσης, Ηλίας Λιούγκος, Γιώργος Λεφεντάριος κι εγώ. Εκείνη την εποχή διαφήμιζα στο ραδιόφωνο «Τα πέριξ» με την Βούλα Σαββίδη και ρώτησα τον Μάνο αν είχε πουλήσει ο δίσκος. Πριν τελειώσω την ερώτηση, είχα φάει κάτω απ’ το τραπέζι μια κλωτσιά, όλη δικιά μου. Όχι, δεν άρεσε ο δίσκος και δεν πούλησε, ήταν η απάντηση τού Μάνου.
Όταν βγήκαμε στην Πανεπιστημίου, ρώτησα τον Λεφεντάριο γιατί με είχε κλωτσήσει. «Μα ρωτάνε τον Χατζιδάκι τέτοια πράγματα;» Γιατί όχι, είπα εγώ, αφού όπως είδε, ο ίδιος μού απάντησε. «Κοίτα Γιώργο» συμπλήρωσε ο Λεφεντάριος, «αν θέλει να’ρχεσαι εδώ, δεν θα κάνεις ξανά στον Χατζιδάκι δύσκολες ερωτήσεις». Εννοείται ότι ούτε που ξαναπάτησα.
Αντίθετα, με τους συνθέτες τής γενιάς μου, Ξαρχάκο, Σπανό, Κηλαηδόνη, Κουγιουμτζή, Πιτσιλαδή, Μαυρουδή, Ανδριόπουλο, Κραουνάκη, η φιλία μας υπήρξε βαθιά, ισότιμη, πολύχρονη και εγκάρδιά. Τον Σπανό και την Ξαρχάκο ήμουν ο πρώτος που τους παρουσίασε στο κρατικό ραδιόφωνο ήδη από το 1962. Για τη δική του εκπομπή - αφιέρωμα ο Ξαρχάκος μού είχε δώσει και την ανέκδοτη ηχογράφηση που φιλοξενούμε εδώ από παλιότερη ανάρτησή μας. «Εξάρχεια». Το 1962 ο Σταύρος ήταν 23 ετών, εγώ ακόμα πιο μικρός, μόνο 21.
