«Υπάρχω».μια ταινία που είναι μακριά από την αυθεντικότητα του Καζαντζίδη

Ο Στέλιος Καζαντζίδης αποτελεί μία μοναδική περίπτωση στο Ελληνικό λαϊκό τραγούδι, παρά το γεγονός του ότι μιμήθηκε και αυτός όπως όλοι άλλωστε παλαιότερους τραγουδιστές, είναι ο απόλυτος ερμηνευτής του με εκατομμύρια θαυμαστές και έναν θρύλο που τον περιβάλλει σε έκταση που είναι αδύνατο να υποκατασταθεί.

Ο Χρήστος Μάστορας είναι μία συμπαθής παρουσία, με καλή φωνή που όμως δεν έχει καμία σχέση με το λαϊκό τραγούδι, η ταινία δείχνει πως θα έχει επιτυχία γιατί ο Μάστορας είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, όμως ίσως μόνο  σεναριακά θα έχει σχέση με τον Καζαντζίδη.

Σκεφτείτε για τον ρόλο της Κάλλας στο Maria να μην είχαν επιλέξει την Angelina Jolie, αλλά πχ την Anna Netrebko.

Ταινίες για μεγάλους καλλιτέχνες έπιασαν επειδή είχαν σαν ερμηνευτές ηθοποιούς, όχι τραγουδιστές, για Elvis, Johnny Cash, Doors, Queen, εδώ έχουν σαν στόχο τους νέους, μακάρι να τους αγγίξει ο Μάστορας και να μάθουν τον Καζαντζίδη.

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν και πολλοί που θα μπορούσαν να αξιολογήσουν την περίπτωση σωστά, θα μπορούσε ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο οποίος όμως είναι μέρος του συστήματος και δεν πιστεύω ότι θα πει αυτά που αισθάνεται, άλλωστε δεν έχει και τα καλύτερα συναισθήματα για τον Καζαντζίδη, οι άνθρωποι ξεχνάνε εύκολα. Άσε και τα χρήματα που θα πήρε και θα εισπράξει από ενδεχόμενη επιτυχία της ταινίας.

Για τον ρόλο έπρεπε να είχαν επιλέξει λαϊκό τραγουδιστή, έστω άγνωστο, ή ένα νέο ηθοποιό, όπως έκαναν και στην Ευτυχία, υπάρχουν πολλές καλές φωνές.

Κι εγώ αν είχα εκπομπή στην τηλεόραση θα έλεγα τα καλύτερα για το 'Υπάρχω' όμως λέω απλά την γνώμη μου η οποία είναι 'ευχαριστώ δεν θα πάρω'.

Πριν από αρκετά χρόνια είχα πει στην Νικόλ Αλεξανδροπούλου, η οποία είχε σκηνοθετήσει το ντοκιμαντέρ για τον Πετρίδη, να κάνει ταινία για τον Καζαντζίδη, της άρεσε η ιδέα, δεν το έκανε όμως, όπως και πριν από 40 χρόνια είχα μεταφέρει την ιδέα στον Χριστόφορο που έκανε τότε ένα δίσκο με τραγούδια του Καζαντζίδη ο οποίος είχε πάει καλά, ο Χριστόφορος ήταν τότε ουσιαστικά άγνωστος.

Ακούω από παιδί τον Καζαντζίδη και δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί που να  το έκαναν αυτό, ακόμα και ονόματα που τα θεωρεί ο κόσμος σαν τα πιο ειδικά, ήταν μικρότερα σε ηλικία και δεν είχαν ζήσει την εποχή, όπως κι εγώ βέβαια, έμαθα εκ των υστέρων τα μετά το 1955.