Η ανυπαρξία του σύγχρονου Ελληνικού τραγουδιού γίνεται όλο και πιο αισθητή.
Οι δισκογραφικές εταιρείες έχουν σταματήσει εδώ και χρόνια να αναζητούν νέα ταλέντα και βασικά υπογράφουν ονόματα από το σύγχρονο λαϊκό προσπαθώντας να δημιουργήσουν όσες πιο πολλές Πάολες μπορούν, ενώ παράλληλα δεν αμελούν βέβαια την προώθηση των καλλιτεχνών που μέσω της τραπ κυρίως περνούν τα μηνύματα τους στην νεολαία.
Ωραία όλα αυτά με την διαφορά, ότι στο εξωτερικό υπάρχει ένας οργασμός από εμφανίσεις νέων καλλιτεχνών από διάφορους μουσικούς χώρους που γνωρίζουν επιτυχία, εδώ νέκρα.
Βέβαια παλιά υπήρχαν και αυτοί που ανακάλυπταν τον κάθε Μαχαιρίτσα, την Αρλέτα, τους Κατσιμιχαίους και εκατοντάδες άλλους, τώρα υπάρχουν βέβαια μερικά ταλέντα, αλλά γι' αυτά αδιαφορούν τα ΜΜΕ αφού δεν κάνουν άμεσο γκελ με την εμφάνιση τους, προτιμούν αυτούς που λέμε από φωνή, κορμάρα.
Σε όποια κέντρα και να διασκεδάσεις, όλοι παίζουν παλιά λαϊκά από την περίοδο 1940-1970
