Γιώργος Νταλάρας, κολλημένος σαν σιαμαίος με την μουσική, έγινε 75 ετών

Από Κώστας Ζουγρής, 29-09-2024 SHARES

" data-services="facebook">

Τι μπορεί να γράψει κανείς για τον Γιώργο Νταλάρα που αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι από την Ελληνική μουσική, ένα πραγματικό μουσικό ζιζάνιο που αδιάκοπα ψάχνεται και είναι κολλημένος σαν σιαμαίος με την μουσική.

Όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθώ με δέος την προσπάθεια του στην αναζήτηση της τελειότητας και το χάρισμα που έχει να ανακαλύπτει και να συνεργάζεται με ταλαντούχους νέους καλλιτέχνες, τους οποίους βοηθά σημαντικά στην πορεία, κάτι που δεν κάνουν πολλοί άλλοι καλλιτέχνες.

Αν και δεν γνωριζόμαστε ιδιαίτερα προσωπικά είχα την ευκαιρία πολλές φορές να εκτιμήσω το πόσο ανοικτός είναι στο να βοηθήσει κάποιον σε σημείο που σου δίνει την αίσθηση ότι αν βρεις τρόπο και του ζητήσεις οτιδήποτε, δύσκολα θα το αρνηθεί.

Θυμάμαι μερικές περιπτώσεις όπως την συνεργασία του με τους Τερμίτες του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και του Αντώνη Μιτζέλου τότε που ήταν εντελώς άγνωστοι και την χωρίς δισταγμό ερμηνεία του στην Σκόνη.

Μερικά χρόνια αργότερα, όταν έπαιζε στην Ιερά Οδό, με τους Πυξ Λαξ νομίζω, είχα την σκέψη να στείλουμε τους Μπλε να τραγουδήσουν την ίδια βραδιά/

όλοι οι συνεργάτες μου τότε γέλασαν για το τόλμημα μου να θέλω να τραγουδήσει δίπλα στον Νταλάρα ένα συγκρότημα, εντελώς άγνωστο.

Όμως ευτυχώς ανταποκρίθηκε ο Στέλιος Παρασκευάς, έκανε τις επαφές και άρχισε η πορεία των Μπλε με την αρχική προβολή της Θεοδοσίας Τσάτσου.

Αργότερα, το 2005, στα 90 χρόνια για την γέννηση του Τσιτσάνη, είχαμε 24ωρο αφιέρωμα στον ραδιοφωνικό σταθμό ΠΟΛΙΣ, τον οποίο αναλάβαμε με τον Πετρίδη για 4 σχεδόν μήνες και από 1% τον πήγαμε στο 4% μόνο με τα τραγούδια που διαλέγαμε εμείς, είχα την σκέψη να τον φωνάξουμε να μας κάνει μία ώρα εκπομπή, τον πήρε ο Γιάννης και έκανε δύο ώρες γιατί πραγματικά αγαπάει την Ελληνική μουσική και το λαϊκό μας τραγούδι.

Ο Γιώργος Νταλάρας είναι πολλές δεκαετίες συγκάτοικος μου, αφού η γυναίκα μου είναι φανατική ακροάτρια του και είχε μάλιστα επαφή 'τρίτου τύπου' μαζί του όταν δούλευε στο δισκάδικο Music Corner στην Πανεπιστημίου όπου και την γνώρισα, στην δισκογραφία γνώρισε και ο Γιώργος την δικιά του γυναίκα την Άννα

Τη μουσική την κυνήγησα κι ακόμα την κυνηγώ. Με άφησε άραγε να την φτάσω;

Από μικρός ήθελα να ασχοληθώ με πολλά πράγματα και ήθελα να κάνω πολλές διαφορετικές δουλειές. Σε μερικές μάλιστα τα κατάφερνα κιόλας.

Mπορώ όμως να πω πλέον με βεβαιότητα πως ό,τι κι αν έκανα στη ζωή μου, τελικά με τη μουσική θα ασχολιόμουν. Σε αυτή τη μοιραία σχέση μου με τη μουσική μπορεί να λειτούργησε το βίωμα ή το ένστικτο αλλά σίγουρα δεν ήταν μια υπόθεση συγκυριών. Για μένα η μουσική είναι ζωή. Οι ήχοι και οι μουσικές με ακολουθούσαν από μωρό. Ο πατέρας μου, οι θείοι μου, ακόμη και η μάνα μου -αν και δεν ήταν η ίδια μουσικός και στην αρχή ήταν αρνητική- όλοι, με επηρέασαν. Οι μουσικοί φίλοι του πατέρα μου, τα σμυρναίκα τραγούδια μαζί με τα ελαφρά που τραγουδούσε η μητέρα μου είναι παιδικές μου μνήμες. Τα τραγούδια αυτά αλλά και οι άνθρωποί τους ταυτίζονται με στιγμές της παιδικής μου ζωής. ''Από τα πολλά που σου 'χω καμωμένα δεν σε θέλω πια δεν σε θέλω πια'' ακούω τη μάνα μου να τραγουδά για να καταπραύνει το φοβερό πονόδοντό της. Ο Μπιθικώτσης που κάποιες φορές δεινοπάθησε κρατώντας με στην αγκαλιά του μωρό.

Η πρώτη γνωριμία με τον Τσιτσάνη και το χάδι του στο παιδί του φίλου του Λουκά. Ένα χάδι που θα το κουβαλώ πάντα. Δεκατριών χρονών που πήγαμε με τη μητέρα μου στο σπίτι του Μίκη στη Νέα Σμύρνη με μια μπομπίνα για να ακούσει τα τραγούδια του πατέρα μου κι αντίκρυσα πρώτη φορά τον Όλυμπο. Εκείνον που με τη μουσική του με έκανε να ψηλώνω κι εγώ. Εκείνον που με τη μουσική του ένιωσα πως κάτι καινούργιο γεννιόταν. Το καθοριστικό όμως στο να επιλέξω τελικά τη μουσική ήταν η κιθάρα του Χρήστου του αδερφού μου. Την έφερε μαζί του από το ταξίδι του κι άρχισε να παίζει... Αυτό ήταν! Ζήλεψα!Τρελάθηκα! Μαγεύτηκα! Έτσι με την επιμονή μου κάμφθηκαν οι φόβοι και οι αντιρρήσεις της μητέρας μου. Μέσα σε μερικούς μήνες έπαιζα ήδη με διάφορα συγκροτήματα της εποχής. Ούτε τα καράβια ούτε τα συνεργεία ούτε το τρέξιμο θα με κέρδιζαν απόλυτα. Τίποτε άλλο δεν θα με έπαιρνε μακριά από τη μουσική. Τίποτε άλλο δεν με αναστατώνει όσο αυτή.

Η ΜΟΥΣΙΚΗ. Με αφοσίωση, αγάπη, μεράκι κι ευθύνη την αντιμετώπισα. ''Ο Νταλάρας πήρε τη μουσική και το τραγούδι πολύ σοβαρά'', λένε. Μα πώς αλλιώς θα γινόταν; Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς μουσική. Δεν είναι η δουλειά, οι συναυλίες και οι δίσκοι. Είναι η συνεχής ενασχόληση, η μελέτη ως το τέλος, τα σόλα που πλήγωναν τα δάχτυλα κι αυτά ήταν τα όρια που ήθελα να υπερβώ. Λάτρευα τους κιθαρίστες του φλαμένκο και προσπαθούσα να τους μοιάσω. Όταν τραγουδάω κάνω μουσική και όποιος με ρωτάει τι είμαι τραγουδιστής ή μουσικός, μουσικός απαντάω. Η μουσική είναι το παράθυρο που ανοίγουμε να μπει ο καθαρός αέρας. Είναι οι μνήμες μας και η σύνδεσή τους με τα κοινά βιώματα και όλοι εκείνοι οι ήχοι που αποτέλεσαν αστείρευτη έμπνευση. Συλλογική υπόθεση. Τέχνη, έκφραση κι ανάγκη. 'Οπλο πολύ δυνατό και ακαταμάχητο που οπλίζει την ελπίδα και το όνειρο. Που μπορεί να μας ενώνει όλους σε έναν κοινό μύθο. Η ανίκητη, απέραντη χωρίς όρια μουσική.

Γι' αυτό και η συνεχής παρότρυνσή μου στους ταλαντούχους μουσικούς της νέας γενιάς. Να μην ζαλιστούν ή γοητευτούν από το εφήμερο αλλά να μελετήσουν την ιστορία του τραγουδιού, να αποκτήσουν βάσεις για να μπορέσουν πραγματικά να εξελίξουν το ταλέντο και την έμπνευσή τους και να πάνε ένα βήμα παραπέρα. Γιατί η γνώση σε συνδυασμό με την έμπνευση και το ταλέντο βοηθούν στην εξέλιξη της μουσικής. Να μπορέσουν να αντιληφθούν τι ακριβώς είναι αυτή η βαθιά ανάγκη έκφρασης του ανθρώπου ανεξάρτητα από εκείνο που προτάσσει σε κάθε εποχή η αντίληψη του συρμού και πιθανόν της πλειοψηφίας. Αυτός δεν είναι ο εύκολος δρόμος αλλά είμαι βέβαιος πως είναι ο μόνος σίγουρος στην αναζήτηση της ουσίας της μουσικής.

Τέχνη, έκφραση κι ανάγκη. Και φάνηκε αυτή η ανάγκη ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Τις δύσκολες ώρες της απομόνωσης η μουσική και τα τραγούδια λειτούργησαν για μια ακόμη φορά ως παρηγορητικά κι έφεραν χαρά.

Τη μουσική την κυνήγησα κι ακόμα την κυνηγώ. Με άφησε άραγε να την φτάσω; Είμαι όμως ένας ευτυχισμένος άνθρωπος γιατί κατάφερα κι έκανα δουλειά το όνειρό μου. Το ταξίδι συνεχίζεται...

ΦΑΝΤΑΣΙΑ