Εκτός από την είσοδο που παραμένει όπως ήταν, δεν έχει μείνει τίποτα άλλο να θυμίζει τους ραδιοθαλάμους τού Ζαππείου. Εγώ όμως που τους έζησα πολύ ακόμα κι όταν ήμουν μόνο ακροατής, θυμάμαι κάθε τους γωνιά.
Φυσικά και το μεγάλο αμφιθεατρικό στούντιο με τις ατέλειωτες σειρές από καθίσματα, που μύριζε πάντα παρκετίνη. Εκεί ηχογραφούσαν τις εκπομπές τους οι ορχήστρες τού σταθμού, εκεί έγινε και η ηχογράφηση που τώρα θα ακούσουμε μαζί. Τη νεοσύστατη ακόμα τότε Ελαφρά Ορχήστρα τού ΕΙΡ διευθύνει ο εξαίρετος Ιωσήφ Ριτσιάρδης, όνομα μεγάλο στο Μουσικό θέατρο τού Μεσοπολέμου αλλά και λίγο αργότερα, και συνθέτης πολλών τραγουδιών που αγαπήθηκαν. Δικά του τραγούδια είχε ένας από τους πρώτους δίσκους τών 78 στροφών που αγόρασα με το παιδικό μου χαρτζιλίκι: «Μια καρδιά που χτυπά» από τη μια και το σουίνγκ «Μ’ αρέσεις» απ’ την άλλη.
Όμως στην ηχογράφηση τής δεκαετίας τού ‘50 που έχουμε τώρα εδώ, όλα τα τραγούδια είναι άλλων, σύγχρονων τού Ριτσιάρδη συνθετών, τού Γιαννίδη, τού Βέλλα, τού Σουγιούλ, τού Θόδωρου Παπαδόπουλου, δικό του ούτε ένα. Και όλα, 12 συνολικά, ακούγονται από λίγο στη σειρά, δεμένα μεταξύ τους σ’ αυτό που λέμε επιλογή, ή potpourri ή medley.
Στο στούντιο ο Ριτσιάρδης έχει κοντά του δύο από τις ωραιότερες φωνές εκείνου τού καιρού, την Ζωή Μάγκου και τον Σώτο Παναγόπουλο. Στην ακμή τους και οι δύο, τραγουδούν «λες και ήταν χθες», κι ας έχουν περάσει από τότε τόσα χρόνια.
