Στις αρχές τής δεκαετίας τού ‘60, όταν διευθυντής τής εταιρίας ήταν ακόμα ο Αλέκος Πατσιφάς, η Fidelity είχε κυκλοφορήσει ένα δίσκο 45 στροφών με 4 τραγούδια και με τον γενικό τίτλο «Σημεία και τέρατα».
Ο Φαίδρος Μπαρλάς είχε γράψει τους στίχους και ο Πάνος Τριανταφυλλίδης, ο μπαμπάς τής Νίκης Τριανταφυλλίδη, είχε βάλει τη μουσική. Ο Γιώργος Μούτσιος ήταν ο ερμηνευτής και όλος ο δίσκος ήτανε δείγμα αυτού που λέμε «μαύρο χιούμορ». Αν και παίζαμε το δίσκο στο ραδιόφωνο, τα τραγούδια δεν έλεγαν να απογειωθούν. Και τότε τα παρέλαβε ο Γιώργος Μαρίνος στα «Ταβάνια».
Συνήθως το κοινό ήταν καλό κι ο κόσμος ξακαρδιζότανε, καθώς ο Μαρίνος έβαζε όλη τη φαντασία, την τσαχπινιά, την εξυπνάδα και το κέφι του στο «Τέρας», την «Ποππαία», τον «Κροκόδειλο». Και φυσικά, μαζί με τα γέλια, το χειροκρότημα έπεφτε ασυγκράτητο. Κάποιο βράδυ όμως, την ώρα που ο Γιώργος τα’ δινε όλα κάτω απ’ τους προβολείς, κάποιος απ’ το κοινό αντέδρασε χυδαία. Ο Γιώργος σταμάτησε ευθύς και γυρνώντας προς την μεριά τού θεατή είπε «Εγώ ό,τι κάνω, το κάνω εδώ κάτω απ’ τα φώτα. Εσύ, αν είσαι τόσο άντρας όπως υποστηρίζεις, έβγα να ξαναπείς αυτό που είπες, όχι μέσα στο σκοτάδι, αλλά εδώ που είμαι εγώ, φανερά μπροστά σε όλους». Δεν ξέρω από ποια πόρτα εξαφανίστηκε ο θρασύδειλος θεατής, πάντως δεν είδαμε ποτέ το πρόσωπό του. Τα σκέπτομαι και τα θυμάμαι όλα αυτά, όταν διαβάζω κατά καιρούς όσα γράφονται για την υγεία τού Γιώργου. Έχω κι εγώ χρόνια να τον δω, αλλά προτιμώ να τον θυμάμαι όπως τον πρωτοείδα στην «Οδό ονείρων» το καλοκαίρι τού 1962.
Τότε τού πήρα και την πρώτη του συνέντευξη για το περιοδικό «Το πρώτο», ένα ηλιόλουστο πρωινό στον Εθνικό μας κήπο. Μετά συναντηθήκαμε φαντάροι στον στρατό. Στο Επιτελείο πρώτα, στο Ραδιοφωνικό Σταθμό τών Ενόπλων ύστερα. Με τον Γιάννη Σπανό και τον Κώστα Κωτούλα τον προλάβαμε στην «Κατακόμβη» και ενθουσιασμένοι, μιλήσαμε στον Νίκο Καζή για να τον πάρει στα «Ταβάνια». Ακολουθεί «Ο Ρήγας» και φτάνουμε και στη «Μέδουσα». Εκεί εμφανιζόταν ο Γιώργος το 1976, όταν γυρίσαμε για την τηλεόραση τής ΕΡΤ μια Μουσική βραδιά, αξέχαστη για όλους μας.
Εκεί είχαν γίνει και τα περισσότερα γυρίσματα. Όπως ας πούμε αυτό που θα δείτε τώρα απο το βίντεο. Είναι το τραγούδι που ακουγόταν στον επίλογο τής εκπομπής, κάτι σαν εκ βαθέων εξομολόγηση: «Σε λίγο θα σβήσουν τα φώτα κι εγώ ο πολύς, ο σπουδαίος, θα φύγω απ’ την πίσω την πόρτα, σκυφτός, σιωπηλός, τελευταίος. Δεν ξέρετε τι είναι σκιά και σκοτάδι, μετά από τον ήλιο, μετά από το χάδι. Δεν ξέρετε αλήθεια πόσο είναι φτωχοί, αυτοί που τα φώτα τούς δίνουν ψυχή». Οι στίχοι τού Λευτέρη Παπαδόπουλου και η μουσική τού Νίκου Δανίκα, που συνοδεύει τον Γιώργο με την ορχήστρα του. Διεύθυνση παραγωγής Κατερίνα Κατωτάκη, τηλεσκηνοθεσία Μίκα Ζαχαροπούλου.
Διαβάστε ακόμη:
Νέλλη Παππά: Η τσαχπίνα «Φιφίκα» του Μπακαλόγατου, παραμένει προσεγμένη στα 85 της χρόνια
