η awkward στιγμη που αντιλαμβανεσαι πως εχεις μεγαλωσει επειδη θυμασαι τον εαυτο σου να ακουει αυτο το τραγουδι στην παιδικη/εφηβικη ηλικια, και ενω ξερεις πως δεν ανηκε στην κατηγορια "ποιοτικη μουσικη", το ακους και το τραγουδας λες και δεν υπαρχει αυριο, με παθος και μια ελπιδα πως καποια μερα θα ζησεις κι εσυ ενα τετοιο καλοκαιρινο ειδυλλιο (τυπου Rio-Tokyo απο Casa de Papel) να κολυμπατε μαζι μεσα στα κυμματα του ερωτα, χαμενοι σα ναυαγοι, διχως νομους και κονονες, σε ενα νησι που δεν το χει ουτε ο χαρτης, φουλ ερωτευμενοι και παθιασμενοι ο ενας για τον αλλο.

Αυτο το τραγουδι, ηταν ακομα ενα κανουριο ποπακι τραγουδακι του εμποριου στα μεσα του μιλενιουμ απο εναν ανερχομενο εκτοτε καλλιτεχνη που μολις ειχε βγει απο το Fame Story και τωρα πλεον σε ετη 2021, (εκτος απο το οτι σε κανει να θες να ερωτευτεις τυπου "ΣΕ ΘΕΛΩ - ΠΑΡΕ ΜΕ - ΧΑΝΟΜΑΙ - ΛΙΩΝΩ - ΣΒΗΝΩ ") μας ταξιδευει στα τοτε καλοκαιρια τα αθωα, τα ξεγνοιαστα (που ειχαμε ακομη λεφτα) με τα παγωτα της ALGIDA που παιρναμε σαν παιδια απο το περιπτερο και τα τρωγαμε τα απογευματα και πολυ πιθανον ο περιπτερας να ακουγε αυτο στο ραδιοφωνο του. και αλλα πολλα βεβαια που οι αναμνησεις του καθενα μας μιλανε καλυτερα. Αχχχ τι ωραια που ειναι η ζωη ρε παιδια

Ιωάννης Βασιλειάδης