Βλέποντας χτες το βράδυ το μουσικό κουτί στην ΕΡΤ, ξεχώρισα μεταξύ άλλων το πάθος αυτής της γυναίκας της Μαρίας Παπαγεωργίου που ξεκίνησε από μικρό κορίτσι στα Γρεβενά και προσπαθεί εδώ και αρκετά χρόνια να πάρει μια θέση που της αξίζει στο χώρο του τραγουδιού.
Αν και αρκετές από τις ηχογραφήσεις της έγιναν σε μεγάλη δισκογραφική, το είδος τραγουδιού που εκπροσωπεί δεν βοηθάει στην διάδοση της μουσικής της. Είναι μια ταλαντούχα γυναίκα με πάθος από την ελληνική επαρχία όπως παλαιότερα από διαφορετικές πόλεις είχαν ξεκινήσει οι περισσότεροι από αυτούς που στηρίζουν αυτό που σήμερα ξέρουμε σαν ελληνικό τραγούδι.
Το ότι ένα νεαρό κορίτσι σαν και αυτήν σε μια μικρή πόλη λέει τέτοια τραγούδια θα ήταν ενθαρρυντικό αν είχε και την κάλυψη των ραδιοφωνικών σταθμών των μεγάλων πόλεων.
Η Μαρία, όπως και εκατοντάδες άλλοι νέοι κυρίως από τη βόρεια Ελλάδα και από την Κρήτη αλλά πιστεύω και από άλλες πόλεις γιατί δεν έχω πλήρη εικόνα, προσπαθεί να επιβιώσει και να κάνει γνωστά τα τραγούδια της σε μια χώρα όπου οι πολίτες της όπως συμβαίνει άλλωστε πια και σε όλο το πλανήτη, ακούνε επιτυχίες που συνήθως τους θυμίζουν κάτι. Πως μπορεί η κάθε Μαρία να πολεμήσει όμως τη γκλαμουριά που βγαίνει μέσα από τις δήθεν μεταξωτές κορδέλες;
Είδα και θυμήθηκα το πρωί το κάτι με την Καίτη Γαρμπή, σύνθεση του Φοίβου. Ένα ευχάριστο τραγούδι, μεγάλη επιτυχία αλλά τόσο φιλικό στο αυτί σε σημείο που να θυμίζει έντονα μια από τις μεγάλες ξένες επιτυχίες της δεκαετίας του 90.
Κώστας Ζουγρής
