Με Σταύρο Ξαρχάκο θα’ θελα να καλωσορίσω το φθινόπωρο, που όπως μάς πληροφορεί το ημερολόγιο και όχι μόνο, είναι πια προ τών πυλών. Στα χρόνια τού Πανεπιστημίου, αυτές οι μέρες τού Σεπτέμβρη ήταν για μένα διπλά μελαγχολικές.Όχι μόνο επειδή είχε φύγει το ωραίο καλοκαίρι, αλλά και γιατί έπρεπε να στρωθώ ξανά στο διάβασμα, για τα μαθήματα που δεν είχα περάσει στις εξετάσεις τού Ιουνίου.

Ευτυχώς όμως υπήρχε το ραδιόφωνο, που μού έδινε χαρά, μόνο χαρά. Στα γραφεία τής Ρηγίλλης, πέντε ώρες κάθε μέρα, έξη μέρες τη βδομάδα, συνήθως το πρωΐ. Και δεν έκανα αυτό μόνο.

Έγραφα τότε μαζί με μια φίλη, την Ρενέ, και στο περιοδικό «Το πρώτο». Μάλιστα, για τη σελίδα μας στο περιοδικό πλησίασα τον Σταύρο Ξαρχάκο και τού μίλησα όταν είδα στο Θέατρο Πορεία τα «Κόκκινα φανάρια» τού Αλέκου Γαλανού. Ωραίο το έργο, καλή και η παράσταση, αλλά εγώ ενθουσιάστηκα κυρίως με την ατμοσφαιρική μουσική τού Σταύρου. Σίγουρα αυτό το 23χρονο παιδί είχε πολύ ταλέντο.

Σκέφθηκα λοιπόν να είμαι ο πρώτος που θα τον παρουσίαζε και θα έφτιαχνε το πορτρέτο του. Πριν απ’ τα «Κόκκινα φανάρια» ο Αλέξης Δαμιανός είχε εμπιστευθεί στον Σταύρο δύο ακόμη έργα: «Το πάρτυ» τής Τζέην Άρντεν και «Το τελευταίο φθινόπωρο» που είχε γράψει ο ίδιος. Εδώ πρωτακούστηκε το μουσικό θέμα «Φθινόπωρο» που παίζει στην κιθάρα ο Γεράσιμος Μηλιαρέσης.

Το έργο τού Δαμιανού φαίνεται πως δεν άρεσε και παίχθηκε για λίγο. Είχε ωστόσο μια πρωτοτυπία. Το φινάλε του, αν θα ήταν δηλαδή δραματικό ή ευτυχές, εξαρτιόταν κάθε φορά από ένα νόμισμα, που έπαιζε την τελευταία σκηνή κορώνα ή γράμματα. Η ηχογράφηση που έχουμε εδώ ήταν από τις πρώτες που μού έδωσε ο Σταύρος όταν συναντηθήκαμε στο σπίτι του στην οδό Θεμιστοκλέους. Και βέβαια, στη μαγνητοταινία υπήρχαν αρκετές ακόμη δικές του μουσικές.

Η επιτροπή με τον Φοίβο Ανωγειαννάκη, την Κίττυ Σολομού και την Φραγκίσκη Ψαχαροπούλου-Καρόρη που τις άκουσε, συμφώνησε μαζί μου και μού έδωσε την άδεια να αφιερώσω στον Σταύρο μια ημίωρη εκπομπή στις 17 Δεκεμβρίου τού 1962. Κάτι μάλλον ασυνήθιστο εκείνα τα χρόνια για έναν καινούριο και άγνωστο δημιουργό. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ακούστηκε ο Ξαρχάκος στο ραδιόφωνο.