Αυτό το θέατρο το είχα ζήσει απ’ το ξεκίνημά του. Καλοκαίρι τού 1965, είχα δει εκεί και την «Αντιγόνη» και τις «Εκκλησιάζουσες» με το θίασο τής Άννας Συνοδινού. Η Άννα μόλις είχε φύγει απ’ το Εθνικό και με την υποστήριξη λένε τού Γεωργίου Παπανδρέου είχε μετατρέψει σε εντυπωσιακό μεταλλικό αμφιθέατρο ένα παλιό νταμάρι. Ο αρχιτέκτονας Τάκης Ζενέτος είχε αναλάβει το έργο.

Kαι βέβαια το ανέβασμα στο λόφο με τα πόδια, ακόμα τότε έμοιαζε παιχνιδάκι. Και ούτε μέτρησα ποτέ, πόσες φορές έκανα αυτή τη βόλτα για να δω μία παράσταση, ένα μπαλέτο, κάποια συναυλία. Αργότερα, όταν μπήκε στην ζωή μου η τηλεόραση, αμέτρητες ήταν και οι ζωντανές μεταδόσεις και οι μαγνητοσκοπήσεις που κάναμε εκεί. Στο τέλος, στο θέατρο τού Λυκαβηττού ένιωθα σαν στο σπίτι μου.

Κάποιο βράδυ που έδιναν συναυλία οι «Τερμίτες», θα συμμετείχε εκτάκτως και η Φλέρυ Νταντωνάκη. Στις κερκίδες, την είχαν βάλει να καθίσει δίπλα στον Λάκη Λαζόπουλο, πρόσωπο τής ημέρας εκείνη την περίοδο χάρις στον Αριστοφάνη που είχε ανεβάσει με μουσική Κραουνάκη και με σκηνοθέτη τον Ανδρέα Βουτσινά. Είχα καιρό να δω την Φλέρυ και μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά, είπα να τής συστήσω και τον Λάκη, που ήξερα πως την θαύμαζε. «Εσείς τι δουλειά κάνετε;» τον ρώτησε η Φλέρυ. «Φλέρυ, ο Λάκης αυτή τη στιγμή παίζει την Λυσιστράτη, κι όλοι μιλούν γι’ αυτόν, δεν τον ξέρεις;» προσπάθησα να τα μπαλώσω λίγο. «Α, είστε ηθοποιός;» συνέχισε εκείνη, απτόητη στον κόσμο της. Αυτά το 1986.

Εγώ όμως τώρα θέλω να σταθούμε σε μιαν άλλη συναυλία που είχε γίνει στο Θέατρο τού Λυκαβηττού, τέσσερα χρόνια πριν, Ιούλιο τού 1982. Το θέατρο κατάμεστο κι απ’ έξω, όπως έχει πει ο Λουκιανός, «ένας ακόμη Λυκαβηττός που ήθελε να μπει». Και μπήκαν τα λεφούσια και ο Λουκιανός με την Αφροδίτη Μάνου και τους Three and the Koukos Band, τους καλωσόρισε τραγουδιστά με τα παρακάτω λόγια: «Γεια χαρά παιδιά, πώς πάει, καλά; Κάπου τώρα ας πούμε μέσα μας εν τάξει και πως όλοι δήθεν είμαστε καλά.

Μια που τώρα εδώ περνάμε ωραία, τι θα γίνει αργότερα, το βλέπουμε μετά. Ας γίνουμε λοιπόν για λίγο μια παρέα, κι ας τραγουδήσουμε τραγούδια σαν αυτά». Τα παραδείγματα που ακολουθούσαν σε επιλογή, θύμιζαν τα «προσεχώς» τού σινεμά και στο τέλος, όπως στα μαθηματικά, υπήρχε το συμπέρασμα: «Ξεκίνησε λοιπόν αυτό το πανηγύρι, ξεκίνησε κι απλώνεται η τρέλα τής βραδιάς κι αν βρει κανείς παιδιά απ’ όλους σας τη λύση, ας έρθει ύστερα μέσα, να μάς την πει κι εμάς». Φυσικά, με το συνεργείο μας τής ΕΡΤ και με την Δάφνη Τζαφέρη υπεύθυνη για την τηλεσκηνοθεσία, ήμασταν κι εμείς εκεί, φίλοι παντοτινοί τού Κηλαηδόνη.