Από τον Κώστα Σιέρρο
Αν το καλύτερο Ελληνικό λαικό τραγούδι θεωρείται η Συννεφιασμένη Κυριακή το καλύτερο ή καλύτερα το πιο εμβληματικό Δημοτικό τραγούδι πρέπει να είναι ο Ήλιος.
Θυμάμαι τον παππού μου να ακούει με ευλάβεια την ώρα του αγρότη στο τρανζιστοράκι με μουσική κάλυψη δημοτικά τραγούδια.
Ρυθμίζει δε προσεχτικά ένα ρολόι με αλυσίδα όχι γιατί δεν νοιώθει την ώρα αλλά για να μην χάσει την ραδιοφωνική εκπομπή.
Η ώρα στην εξοχή είναι μια σχετική έννοια αλλά στην ραδιοφωνική ροή όχι και τόσο.
Και οι μπαταρίες μια ακριβή μα απαραίτητη πολυτέλεια για την λειτουργία του δέκτη.
Στην ίδια περιοχή και την ίδια περίπου εποχή ο μπάρμπα Γιώργης ο Ζουγρής κάνει το ίδιο όπως άλλωστε και όλη η Ελλάδα στις αγροτικές περιοχές.
Όλα αυτά για όσους γεννηθήκαμε σε αστικό περιβάλλον μας δημιουργούν μια αποστροφή για το δημοτικό τραγούδι.
Προέρχεται από μια ασυνείδητη σύγκριση ότι ο τρόπος ζωής που έχουν δεν έχει τις ευκολίες που μας παρέχει ένα σπίτι στη πόλη και δημιουργεί μια ανασφάλεια.
Αργότερα ήρθαν οι φουστανέλες, τα τσαρούχια αλλά και το Rock και φοβηθήκαμε μην μας πουν οπισθοδρομικούς.
Τα παιδιά που μεγάλωσαν σε χωριά δεν δείχνουν να έχουν τέτοια προβλήματα.
Και για να μην μιλάω για τους άλλους με αφορμή τους Mode Plagal και βάση την Jazz αρχίζω κάποια στιγμή να επιστρέφω πίσω στο δημοτικό τραγούδι.
Έχω ένα ισχυρό όπλο στην φαρέτρα αυτό που άκουγα στην εκπομπή χρόνια τώρα ότι τίποτα δεν είναι παρθενογέννεση και ότι όλα είναι μια αλυσίδα.
Και βλέπω ότι υπάρχουν από κλασσικές συνθέσεις πιο παλιά μέχρι Rock διασκευές σήμερα και ότι όσοι διάλεξαν την πιστή τήρηση των δημοτικών κάπου εγκλωβίζονται στις φόρμες. Μέχρι κάποιο σημείο είναι απαραίτητο να την διατηρείς αλλά μετά από κει είναι δύσκολο να την προχωρήσεις. Βέβαια από μόνα τους είναι τέλειες οντότητες, αριστουργήματα αλλά για όλα υπάρχει το μπροστά. Είναι μια από τις πολλές οπτικές γωνίες αυτό που γράφω και όχι κάποιος μονόδρομος για να προλάβω και τυχόν αντιρρήσεις.
Επίσης ενώ πολλοί ξέρουν και ενθουσιάζονται με τον τάδε μπασίστα της Νοτιοαμερικάνικης παραδοσιακής μουσικής ή τον δείνα ντραμίστα της Αφρικάνικης παραδοσιακής μουσικής (και καλά κάνουν) όταν τους λες για τα δικά μας κάπου μαγκώνονται. Δεν είναι λίγο παράδοξο?
Εδώ πια παύει να ενδιαφέρει αν η εκπομπή υπάρχει 45 χρόνια αν θα πάει στα 50 ή στα 150 και μένει η υστεροφημία και η επιμονή ότι όλα είναι μια αλληλουχία γεγονότων.
Και μπορεί το προσωπικό σύνθημα των συντελεστών του παρόντος να είναι το once in a lifetime ή το still crazy after all these years, το σύνθημα της εκπομπής ίσως να είναι το ψάξε και ψάξου κάτι που υπάρχει αλλά δεν γράφεται και δεν τονίζεται ιδιαίτερα.
Υπάρχει και ταινία νομίζω όπου ο χαρακτήρας υπερσκελίζει τον πρωταγωνιστή και όποιος έχει την ευγενή καλοσύνη ας μου την θυμίσει.
Το τραγούδι ταίριαζε περισσότερο στο Πάσχα αλλά είναι διαχρονικό και μπορεί να ακουστεί σε όλες τις Γιορτές
Χρόνια πολλά στους Εορτάζοντες.
