Δεν ήθελα να γίνω τραγουδίστρια, ούτε το είχα σκεφτεί. Καθόλου. Ήθελα να γίνω αρχαιολόγος.
• Είμαι γεννημένη και μεγαλωμένη στον Πειραιά. Καταγωγή των γονιών μου από νησιά, η μαμά μου από Ικαρία. Όλα μου τα καλοκαίρια μέχρι 18 ετών τα πέρασα εκεί. Νομίζω ότι έπαιξαν τεράστιο ρόλο αυτοί οι τρεις μήνες που πέρναγα κάθε καλοκαίρι στο νησί στη διαμόρφωσή μου γενικά ως χαρακτήρα και ως «θέλω».
• Στα 10 μου έχασα τον πατέρα μου και φαίνεται ότι ήταν κάτι που με σημάδεψε, γιατί από κει και πίσω θυμάμαι ελάχιστα. Πάρα πολύ λίγα πράγματα, είναι σαν να έκανα ένα delete.
• Γνωρίστηκα με τα παιδιά της Οπισθοδρομικής. Στις διακοπές.
Θεωρώ τα χρόνια που πέρασα με την Οπισθοδρομική Κομπανία από τα πιο δυνατά χρόνια της ζωή μου. Χρόνια ομάδας, τρέλας, ήταν άλλη περίοδος, διαφορετική. Στον τρόπο που γλεντάγαμε, στην ομαδικότητα που δεν υπάρχει σήμερα.
• Κάποιος φίλος που έφυγε για φαντάρος μου άφησε ένα μπομπινόφωνο τεράστιο, με απίστευτα ρεμπέτικα κι εκεί ήταν που ερωτεύτηκα τη Μαρίκα Νίνου. Έμεινα άφωνη. Πραγματικά όμως, γιατί γύρναγα στο σπίτι και άκουγα τραγούδια επί ώρες, τα μάθαινα, πήγα κι αγόρασα μπαγλαμά και άρχισα να τα παίζω. Αυτό συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του ‘80.
• Είμαι ευχαριστημένη από τη μέχρι τώρα πορεία μου. Όχι ότι δεν έχω ζηλέψει τραγούδια άλλων, αλλά έχω αγαπήσει πάρα πολύ όσα έχω πει μέχρι σήμερα. Έχω αγαπήσει όλες μου τις συνεργασίες.
• Πρέπει να ξέρεις να λες όχι. Οι καριέρες -οι πορείες- φτιάχνονται με τα όχι, δεν φτιάχνονται τόσο με τα ναι. Έχω πει πάρα πολλά όχι, όπως έχω πει και πάρα πολλά ναι.
• Στη σόλο καριέρα το ρίσκο είναι πολύ πιο μοναχικό γιατί δεν το μοιράζεσαι, το παίρνεις μόνος σου πια. Ευτύχησα όμως. Έγιναν όλα με τον τρόπο που ήθελα εγώ, συνεργάστηκα με τους ανθρώπους που ήθελα και δεν έκανα καμία υποχώρηση.
• Παλιά δεν μίλαγα, ήμουν φειδωλή, πάρα πολύ, κι αυτό από μια υπερβολική αυτοπροστασία. Απλώς αποφάσισα να μην αυτοπροστατεύομαι τόσο πολύ, δεν χρειάζεται.
• Τα φοβάμαι τα πάθη. Πάντα αισθανόμουν ότι θα 'πρεπε να έχω έναν έλεγχο στα πάθη, μια απόσταση, κι αυτό από αυτοπροστασία. Κι επειδή όταν ερωτεύεσαι είσαι ένας άλλος, δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, κάνεις πράγματα που δεν ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις, σκέφτεσαι και αντιδράς διαφορετικά. Είναι πηγή χαράς ο έρωτας και δυστυχίας ταυτόχρονα. Μια πολύ έντονη συγκινησιακή κατάσταση και ακραία, είσαι σχεδόν τρελός. Γι' αυτό σε οδηγεί να κάνεις θεσπέσια πράγματα ή να καείς.
• Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι ο θάνατος.
Η ζωή είναι ένα υπέροχο ταξίδι και θέλω να το ζήσω μέχρι το τέλος. Να το ζήσω έντονα και να το ζήσω με πάθος. Αυτό με δίδαξε κι αυτό μου δίνει δύναμη, το ταξίδι. Και τα παιδιά μου.
• Μένω στο κέντρο και μου αρέσει πολύ. Μου αρέσει που μπορώ να πάω με τα πόδια παντού. Η αγαπημένη μου διαδρομή ξεκινάει απ' το Χίλτον, περνάει μέσα απ' το δασάκι απέναντι απ' τον Ευαγγελισμό, όλο ευθεία Σύνταγμα κι από εκεί Μοναστηράκι, Πλάκα και Θησείο. Υπέροχη διαδρομή.
• Μου αρέσει η εκκλησία του Λουμπαδιάρη απέναντι απ' το Ηρώδειο κι ένα λιμανάκι ψαράδων στον Πειραιά. Όταν κατεβαίνω Μοναστηράκι και Πλάκα κι αλλάζει πραγματικά η ψυχή μου. Όταν, δε, ανεβαίνω στην Ακρόπολη, μου περνάνε όλα. Εκεί σκέφτεσαι πόσο ασήμαντος και πόσο φθαρτός είσαι.
Πηγή: LiFO μέσω του fb του Παναγιώτη Παπαδόπουλου
