Ήθελα μονάχα να πω για τις εποχές που βοήθησαν κάποτε να αναδειχθούν μουσικοσυνθέτες ογκόλιθοι και να δημιουργηθούν τρανά τραγούδια παγκοσμίως. Ο ρομαντισμός κι ο έρωτας ήταν στοιχεία πολύ δυνατά στην τέχνη σε υπερβολική μορφή διότι υπήρχε αντίκρυσμα σε τραγούδια όπως πχ η σκλάβα του Μουζάκη - Γιαννακόπουλου ή το παράπονο του Ξαρχάκου - Παπαδόπουλου όπως και το τι σου φταιξαν τα νιάτα μου του Σπανού - Παπαδόπουλου κ.α...
Παρόλα αυτά δεν αποδοκιμάζονταν τουναντίον θεωρούνταν μουσικά διαμάντια και σημάδεψαν αληθινά μια εποχή που τελείωσε. Από τη δεκαετία του 80 και μετά αισθάνομαι πως οι δημιουργοί δεν έχουν εμπνευστεί "σοβαρά" έργα και δεν μιλώ για τα ψευτοκουλτουριάρικα που οι πολλοί αγάπησαν. Το λαιφσταιλ τα ρούφηξε όλα, μαζί και την υπερβολή του έρωτα που αυτή θα ζει αενάως - εκτός τέχνης πια.
Κάλλη Φωτιάδου
