Άκουγα πριν από λίγο την ραδιοφωνική εκπομπή του Iggy Pop, ενός αγαπημένου καλλιτέχνη για τους περισσότερους Έλληνες φίλους της μουσικής και σκέφτηκα ότι από όλα αυτά που έπαιξε στο χρονικό διάστημα των 2 ωρών που διαρκεί το πρόγραμμα του, ελάχιστα θα ήταν αποδεκτά από τους Έλληνες φίλους του, ίσως και να τον αντιπαθούσαν αν άκουγαν την σημασία που δίνει στο χιπ χοπ και γενικά την μαύρη μουσική.

Το θέμα είναι ότι κι εμείς εδώ και 40 τόσα χρόνια συνεχίζουμε στο ίδιο ύφος παίζοντας τα πάντα σχεδόν από όλο το φάσμα της μουσικής, έχουμε κάνει όμως μερικούς εχθρούς, αφού εδώ αγαπάμε την μουσική κατά είδος.

Οι της κλασικής μουσικής σνομπάρουν τους υπόλοιπους, το ίδιο και οι φίλοι της τζαζ, του ροκ και των άλλων μουσικών ειδών.

Εμείς λοιπόν που παίζουμε τα πάντα, σταδιακά δημιουργούμε παράλληλα φίλους, αλλά και εχθρούς.

Τι νοιάζει τους φίλους του Progressive αν βάζουμε την Πάολα, μπορούν απλά να μην την ακούσουν.

Γιατί όλος αυτός ο πρόλογος, γιατί υπάρχει μεγάλη πίκρα, είναι και η ζέστη, αλλά βασικά η σταδιακή μείωση αυτών που ανταποκρίνονται στην έκκληση μας για βοήθεια.

Μερικοί χαίρονται και συχνά το γράφουν, ' θα μείνετε μόνοι σας με τα μυαλά που έχετε', έλα όμως που δεν είναι έτσι, συνέχεια, από την πρώτη μέρα, εδώ και πολλά χρόνια, έχουμε άνοδο η οποία όμως δεν βρίσκει ανταπόκριση στην βοήθεια ή στην διαφήμιση.

Άρχισα λοιπόν με τη σκέψη να σας παρουσιάσω τις δύο όψεις της πραγματικής και αυθεντικής μάνας και της σημερινής απομίμησης, κάντε τις συγκρίσεις σας.

Κώστας Ζουγρής