Σίγουρα το αστείο ήταν κρύο, αλλά για λίγα δευτερόλεπτα λειτούργησε. Σ' ένα από τα θέατρα τής Λεωφόρου Αλεξάνδρας, λοιπόν, δεν θυμάμαι αν ήτανε το Παρκ ή το Μετροπόλιταν, κουβέντιαζα με την Ντόρα Γιαννακοπούλου, στο πεζοδρόμιο στην είσοδο, περιμένοντας να έρθει η παρέα μου. Τότε είδα να πλησιάζει προς το μέρος μου ο συγγραφέας Κώστας Ταχτσής, που ήμασταν χρόνια φίλοι. «Να σού συστήσω την αδελφή τής Μαρίκας Κοτοπούλη» τού είπα χαμογελώντας και τού έδειξα την Ντόρα.
Το βλέμμα τού Κώστα πάγωσε. Πώς ήταν δυνατόν αυτή η ωραία, νέα γυναίκα να ήταν αδελφή μιας ηθοποιού που είχε γεννηθεί στο τέλος τού 19ου αιώνα και είχε πεθάνει το 1954! Αλλά και η Ντόρα χαμογελούσε αμήχανα, μέχρι να πω στον Κώστα την αλήθεια, που είναι η εξής: το οικογενειακό όνομα τής Ντόρας είναι Κοτοπούλη. Γιαννακόπουλος λεγόταν ο πρώτος σύζυγός της. Η Ντόρα λοιπόν έχει πράγματι μια γλυκύτατη αδελφή, επίσης ηθοποιό και συγγραφέα, την Μαρία Κοτοπούλη, που η νονά της, η μεγάλη τραγωδός, τής είχε δώσει το δικό της όνομα Μαρίκα, όταν είχε περάσει κάποτε από την Μυτιλήνη.
Την Ντόρα την ξέρω απ’ τις αρχές τής δεκαετίας τού ‘60. Είχα τη χαρά να τη δω και στον «Όμηρο» τού Μπρένταν Μπήαν και στην «Όμορφη Κυριακή τού Σεπτέμβρη» τού Ούγκο Μπέτι, εξαιρετικές παραστάσεις και οι δύο στο Κυκλικό Θέατρο τού Λεωνίδα Τριβιζά. Αλλά και στην «Όμορφη πόλη» τού Μίκη Θεοδωράκη την θυμάμαι, καλοκαίρι τού 1962. Ήδη ξέραμε ότι η Ντόρα δεν ήταν μόνο ηθοποιός, ο Μίκης την είχε βάλει να τραγουδάει κιόλας. Κι όταν στέριωσε η μόδα των μπουάτ, τρέχαμε στο «Συμπόσιο» τής οδού Κυδαθηναίων, να την βλέπουμε και να την ακούμε να τραγουδάει και να απαγγέλλει ποίηση, δίπλα στον Γιώργο Μούτσιο και τον Νότη Μαυρουδή.
Οι «Μικρές Κυκλάδες» από τα «Ρω τού έρωτα» τού Οδυσσέα Ελύτη, με μουσική τού Μίκη, ήταν ένας ακόμη σταθμός στα πρώτα χρόνια τής καριέρας της. Κι ύστερα, κινηματογράφος, μουσικό θέατρο, γάμος με τον Μηνά Χρηστίδη. Μαζί του και η αυτοεξορία λόγω δικτατορίας στο εξωτερικό, με περιοδείες, τηλεόραση και δίσκους. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση, η Ντόρα νοιώθει πως ο κύκλος «θέατρο, κινηματογράφος και τραγούδι» έχει κλείσει οριστικά.
Την ενδιαφέρει πια το γράψιμο και δηλώνει συγγραφέας. Τα βιβλία της, έτσι κι αλλιώς ευπώλητα, δεν αργούν να γίνουνε και σήριαλ. Σάς θυμίζω δύο σε σκηνοθεσία τού Κώστα Κουτσομύτη: «Πρόβα νυφικού» και «Ο μεγάλος θυμός». Συγγραφέας είναι και ο γιος τού Μηνά Χρηστίδη και τής Ντόρας, ο Λένος Χρηστίδης. Εμείς τώρα θα σταθούμε στην Ντόρα Γιαννακοπούλου, την ηθοποιό και τραγουδίστρια. «Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα, βαθύ γαρούφαλλο ακρωτήρι». Από τις «Μικρές Κυκλάδες» τού Μίκη Θεοδωράκη, σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη.
Η σκηνή είναι από την ταινία τού 1965 «Καταιγίδα» τού σκηνοθέτη Κώστα Ανδρίτσου, με σενάριο Νέστορα Μάτσα. Η Ντόρα υποδύεται εδώ μια διάσημη, αλλά ξεπεσμένη τραγουδίστρια, που χάρις σε έναν παλιό της έρωτα, τον πιανίστα Γιάννη Βόγλη, επιστρέφει στη σκηνή για ένα τελευταίο θρίαμβο. Το τραγούδι είναι βεβαίως πλέι-μπακ από τον γνωστό δίσκο τής Κολούμπια.
