Η Δόμνα Σαμίου το έμαθε από τον Χρόνη Αηδονίδη και ο Σαββόπουλος το έμαθε απ’ τη Δόμνα. Κι έτσι, πάνω στον σκοπό τού «Ζωναράδικου» τής Θράκης, ο Διονύσης πρόσθεσε τους δικούς του στίχους στο τραγούδι τής Μαύρης θάλασσας, στίχους που λέγανε «στα μάγια και στα όνειρα, καμπάνα και καντήλα, Πόλη, Βάρνα, Οδησσός, Κωνστάντζα και Βραΐλα, και σε χρόνο μυστικό, σαν ηφαίστειο τού Αίμου, λεγεώνες τού πολέμου».
Στα ραδιοφωνικά διαφημιστικά προγράμματα τής ΛΥΡΑ, δεν σταματούσα τότε να μιλάω για το «Βρώμικο ψωμί». Ένα ακόμη σπουδαίο σταθμό στην πορεία τού Σαββόπουλου μετά το «Φορτηγό», «Το περιβόλι τού τρελού» και τον «Μπάλλο». Ήτανε 1972 και την ίδια εποχή, στο «Κύτταρο» γωνία Ηπείρου και Αχαρνών, πάλι με μάγια και όνειρα, ο Διονύσης και η παρέα του, είχανε στήσει μια αλλιώτικη παράσταση ποικιλιών, γεμάτη χίλια χρώματα, μπορεί και περισσότερα. Αλλά και σήμερα που είναι Πασχαλιά, με άλλα τόσα χρώματα ας ανταλλάξουμε ευχές κι ας πούμε το Χριστός Ανέστη «δω στα λιανοχορταρούδια». Και τρανός χορός να γένει, σα γαϊτάνι να παένει.
Θυμάστε τί λένε οι στίχοι πάρα κάτω, στην αυθεντική θρακιώτικη εκδοχή. «Πέντι πέρδικις πιτούσαν, μες στον κάμπο όλο γυρνούσαν, για τ’ εμάς τα δυο ρωτούσαν, ποια’ ν’ η μαύρη, ποια’ ν’ η ρούσα, ποια’ ν’ η γαϊτανοφρυδούσα». «Ζωναράδικος χορός» λοιπόν για μια μέρα γιορτής, όπως έφτασε ως εμάς απ’ την παράδοση και όπως τον τραγούδησε η Γλυκερία με τον Γιώργο Κόρο στο βιολί στην εκπομπή «Μουσικό κουτί» που είχαμε γυρίσει για την τηλεόραση τής ΕΡΤ στο τέλος τής δεκαετίας τού ‘80. Η Έφη Σπαχή είχε διαμορφώσει το χώρο μες’ στο στο στούντιο, ο Στέλιος Φωτιάδης είχε την μουσική επιμέλεια, τής Μαίρης Κουτσούρη η τηλεσκηνοθεσία.
