Δεν μάς έφτανε ολόκληρη παράσταση που είχαμε δει στην πίστα, θέλαμε και δεύτερη στο καμαρίνι του, όπου τον συναντούσαμε για να τού πούμε πόσο ωραία είχαμε όλοι μας περάσει. Κι ο Γιώργος, φορώντας το άσπρο του μπουρνούζι, μάς υποδεχόταν με τα αστεία του, όλος χαρά, γεμάτος κέφι, ακούραστος λες μετά από τόσες ώρες πρόγραμμα. Εκείνες οι βραδιές με τον Γιώργο Μαρίνο ήταν πραγματικά μοναδικές.
Κι ούτε θα ξαναγίνουν. «Η πίστα έχει ένα πλεονέκτημα και ένα μειονέκτημα» μού είχε πει ο Γιώργος τον Μάρτιο τού 1976, όταν με την Μίκα Ζαχαροπούλου γυρίζαμε στην Μέδουσα τη Μουσική βραδιά που τού είχαμε αφιερώσει. «Το πλεονέκτημα είναι η αμεσότητα. Η επικοινωνία με το κοινό. Αλλά για να την πετύχεις, πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Δεν μπορείς να χτίσεις ένα ρόλο, όπως γίνεται στο θέατρο. Κι αυτό είναι το μειονέκτημα».
Ο Γιώργος ξεκίνησε απ’ το θέατρο, απ’ την «Οδό ονείρων», αλλά δεν έμεινε εκεί. Η μόδα των μπουάτ που είχε ήδη αρχίσει μαζί με τη δεκαετία τού ‘60, τού έδειξε ποιος τελικά θα ήταν ο χώρος του. «Ταβάνια», «Ρήγας», «Μέδουσα», ήταν μακρύς ο δρόμος. Με τον Γιώργο να φτάνει στην κορυφή, πρώτος κι ασυναγώνιστος. Λοιπόν, τα σκαλιά τής Μέδουσας θα σάς προτείνω να κατεβούμε πάλι όπως παλιά, για να ξαναζήσουμε για λίγο εκείνες τις αξέχαστες στιγμές.
Όταν τα φώτα μες στη νύχτα, μάς δείχνανε το δρόμο το γνωστό. Εκεί, όπως μάς λέει το τραγούδι, μάς προσμένει «η γνώριμη γωνιά η στολισμένη. Κι είναι σαν να μάς δένει εκείνη η ψευδαίσθηση η γλυκιά. Να η συντροφιά μας», συνεχίζει το τραγούδι. «Δίπλα μας καθίστε και τραγουδήστε.
Ποιος δεν ζητά τής μιας βραδιάς χαρά;». Κι εγώ με τη σειρά μου, αφού σάς ευχηθώ καλή χρονιά, θα σάς παρουσιάσω ένα-ένα τα μέλη αυτής τής χαρούμενης παρέας. Γιώργος Μαρίνος και Μαρίνα. Ο Βλάσσης Μπονάτσος, η Σοφία Χρήστου, η Μαρία Λιαπίκου. Α, ναι, και ο Τάκης Αντωνιάδης. Και βέβαια η ορχήστρα με τον Νίκο Δανίκα, τον μαέστρο της, που για χρόνια φρόντιζε το μουσικό μέρος τού προγράμματος, συμμετέχοντας και στα αστεία τού Γιώργου κάπου-κάπου.
Το κομμάτι που ακούμε είχε γίνει επιτυχία στη Γαλλία το 1973 από τον Michel Fugain και τους Big Bazar. Ο Λευτέρης Κογκαλίδης στο τηλέφωνο θυμόταν και τα λόγια στα γαλλικά: Chante la vie chante, comme si tu devais mourir demain. «Τραγούδα τη ζωή, τραγούδα σαν να ήταν να πεθάνεις αύριο». Με τους στίχους τού Παύλου Μάτεσι, το τραγούδι έγινε «Φώτα μες στη νύχτα». Με φώτα, πολλά φώτα, λοιπόν, και με τραγούδι και χορό, επιστρέφουμε στη Μέδουσα και στο 1976 για μια «Μουσική βραδιά» με τον Γιώργο Μαρίνο.
