Δεν ξέρω ποια από τις δύο αγαπάω πιο πολύ! Την τραγουδίστρια ή τη φίλη. Το σίγουρο είναι πως είναι πια πολλά τα χρόνια που η Μαργαρίτα Ζορμπαλά μού έχει κλέψει την καρδιά. Με εντυπωσίασε με τον πρώτο της κιόλας δίσκο.
Τις υπέροχες «Μπαλάντες» τού Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Μανώλη Αναγνωστάκη. Ύστερα γνώρισα και την ίδια, λαμπερή, γοητευτική, καλλιεργημένη και πάνω από όλα έξυπνη. Δεν χόρταινα να την ακούω να μού μιλά για την προσωπική της διαδρομή. Για τα χρόνια τής Τασκένδης και τής Μόσχας, για τους γονείς τούς πρόσφυγες, τον μπαμπά Σταύρο που ήταν κοινωνιολόγος, και την μαμά την Κατερίνα, φιλόλογο, ηθοποιό και τραγουδίστρια και φίλη δική μου αγαπημένη.
Η Κατερίνα, ή αν προτιμάτε η Κατίνα Ζορμπαλά, συμμετείχε στον δεύτερο, επίσης πολύ ωραίο δίσκο τής Μαργαρίτας με τα «12 λαϊκά ρούσικα τραγούδια», που ο Γιάννης Ρίτσος είχε αποδώσει εξαίσια στη γλώσσα μας. Όταν γνώρισα την Μαργαρίτα, ακόμα δεν υπήρχε διαδίκτυο. Όποτε χρειαζόμουνα λοιπόν μία μετάφραση από τα ισπανικά ή τα ρώσικα, ντρρρν έπαιρνα κατ’ ευθείαν την Μαργαρίτα στο τηλέφωνο για να μού λύνει πρόθυμα κάθε μου απορία. Τα ρώσικα τα μιλούσε από παιδί, τα ισπανικά τα σπούδασε. Η συνεργασία με τον Μάνο Χατζιδάκι ήταν ένας ακόμη σταθμός στην πορεία τής Μαργαρίτας.
Είχε φύγει τότε από τη ΜΙΝΩΣ, είχε υπογράψει με την ΛΥΡΑ και τους δίσκους της με Θεοδωράκη-Χατζιδάκι τους παρουσίαζα στο ραδιόφωνο εγώ, με τη φωνή μου. Δικό μου προνόμιο αυτό. Τότε λοιπόν μού ήρθε η ιδέα να προτείνω στη Μαργαρίτα να τραγουδήσει κάποια παλιά ελληνικά τραγούδια από τα χρόνια τού ‘30 και τού ‘40, ελαφρά αισθηματικά όπως τα λέγαμε, που πίστευα πως ταιριάζανε πολύ στη δική της τη φωνή.
Εννοείται πως αυτή την εποχή δεν την είχε ζήσει η Μαργαρίτα και δεν την ήξερε καθόλου, ήταν λοιπόν στην αρχή διστακτική. Αλλά, έτσι συνεργάσιμη που είναι, είπε να δοκιμάσει. Κι όταν κυκλοφόρησαν οι δίσκοι «Πάμε σαν άλλοτε» και λίγο μετά «Ο εξαίρετος κύριος Γιαννίδης», η Μαργαρίτα πρόσθεσε στις αποσκευές της δύο ακόμη πολύ μεγάλες επιτυχίες. Στο μεταξύ, στη ζωή της μπήκε η Κύπρος. Εγώ δεν έπαψα να την παρακολουθώ ούτε κι εκεί.
Σε παραστάσεις, πάντα γεμάτες φαντασία και φρεσκάδα, προσεγμένες ως την τελευταία λεπτομέρεια. Κάποιες φορές, λιγότερο συχνά από όσο θα’θελα, η Μαργαρίτα ερχόταν και τραγουδούσε στην Αθήνα. Κάθε φορά με μία διαφορετική, καινούρια πρόταση. Αυτό ακριβώς θα κάνει και τώρα η Μαργαρίτα. Για δύο βραδιές, 19 και 20 Οκτωβρίου στον φιλολογικό σύλλογο «Παρνασσός» στην πλατεία τού Άη Γιώργη τού Καρύτση. «Ιστορίες και τραγούδια» είναι ο τίτλος τού προγράμματος. Και φαντάζεστε πόσα έχει να θυμηθεί και να μάς διηγηθεί η Μαργαρίτα, με τραγούδι και με πρόζα, από μια ζωή σαν την δική της, που - από την Οριάνα Φαλάτσι δανείζομαι την φράση - «αξίζει να έχει ζήσει κανείς». Ένας απ’ τους μεγάλους θαυμαστές τής Μαργαρίτας ήταν βέβαια και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Δουλέψανε πολύ μαζί οι δυο τους και στο περίφημο πάρτι τής Βουλιαγμένης την είχε μαζί του ο Λουκιανός.
Ένα δικό του τραγούδι θα μας πει λοιπόν τώρα η Μαργαρίτα. Θυμίζοντάς μας τα καλύτερά μας χρόνια μες στα θερινά τα σινεμά... και όχι μόνο.
