Ο Γιάννης Πουλόπουλος 'πατάει΄ τα 79, αξέχαστες οι εμφανίσεις του στο σινεμά

1 Ιουλίου κλείνω τα 79.
Αναρρώνω αυτή την περίοδο.

Τα τελευταία είκοσι τέσσερα χρόνια δίνω μάχη με το γλαύκωμα, που μου έχει δημιουργήσει προβλήματα στην όρασή μου.
Ημουν 19 χρονών όταν πήγαινα στην εταιρεία COLUMBIA που γίνονταν εκείνη την περίοδο ακροάσεις και ζητούσα να με ακούσουν αλλά κανείς δεν μου έκλεινε ραντεβού.

Ομως, παρά τις απορρίψεις που δεχόμουν , επέμενα και γι’ αυτό συνέχιζα να ζητώ ακρόαση σχεδόν καθημερινά. Έχανα μεροκάματα αφού τότε εργαζόμουν ως ελαιοχρωματιστής και οικοδόμος ενώ παράλληλα έπαιζα ποδόσφαιρο στον Άγιο Ιερόθεο και στον Ατρόμητο.

Έτσι, κάποια μέρα, κανείς δεν ξέρει τους λόγους, αποφάσισαν να μου δώσουν μια ακρόαση. Την επιτροπή ακροάσεων τότε στην εταιρεία αποτελούσαν οι συνθέτες , Μίκης Θεοδωράκης, Απόστολος Καλδάρας, Βασίλης Τσιτσάνης, Γιάννης Παπαϊωάννου.

Μόλις τελείωσα, με πλησίασε ο Μίκης Θεοδωράκης λέγοντας: «Αυτόν εγώ θα τον κάνω τραγουδιστή». Και με πήρε «υπό την προστασία του».

Ο «δρόμος», έγινε αμέσως χρυσός. Και ήταν ο πρώτος ελληνικός δίσκος που έγινε χρυσός, ο οποίος στα χρόνια που ακολούθησαν κατέγραψε ρεκόρ πωλήσεων.

Δεν έχω κάνει ποτέ περιοδείες.
Οι μοναδικές φορές που έκανα εξαίρεση και τραγούδησα σε συναυλίες ήταν δύο και ο σκοπός τους ήταν φιλανθρωπικός. Θυμάμαι τη συναυλία που έγινε στο γήπεδο του Πανιωνίου για έναν ντράμερ μου, ο οποίος είχε μείνει παράλυτος και την άλλη στο γήπεδο Σπόρτιγκ, όπου τραγούδησα με σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα τότε για τη συχωρεμένη Καίτη Χώματά.

Σημερα δισκογραφικές εταιρείες δεν υπάρχουν, μαγαζιά δουλεύουν δύο φορές την εβδομάδα. Πώς λοιπόν να αναδειχθούν οι νέοι καλλιτέχνες; Κατέστρεψαν το τραγούδι, όπως κατέστρεψαν και την Ελλάδα.
Είναι δυνατόν να περνούν οι Έλληνες όλα αυτά τα δεινά; Μας έχουν εξοντώσει και δεν ντρέπομαι να το πω. Και το θέμα δεν είναι οι μεγάλοι, είναι τα νέα παιδιά που δεν τους δίνεται το δικαίωμα να κάνουν πολλά πράγματα για να καταξιωθούν επαγγελματικά.

(Αποσπάσματα από συνεντεύξεις του)