09.00-11.00
Ξύπνημα. Στην Αθήνα εκτός αν είμαι περιοδεία οπότε μπορεί να είναι στα Χανιά, στην Κομοτηνή οπουδήποτε στην Ελλάδα.
Πρώτο ζήτημα της μέρας: Δεν πίνω καφέ! Επί δύο δεκαετίες ενήλικης ζωής ψάχνω το υποκατάστατο. Σοκολάτα (θερμίδες), τσάι (βαρετό), φρέσκοι χυμοί (χρονοβόρος διαδικασία). Νικητής... το χλιαρό νερό με μέλι και λεμόνι που σύμφωνα με τη μαμά μου είναι ένα δώρο στον οργανισμό. Συνήθως τρώω πρωινό λίγο μετά. Ακολουθεί μια βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να δω τι έχω χάσει από τις ψηφιακές ζωές των φίλων μου. Μπανάκι και ξεκινάει επίσημα η μέρα.
12.00-16.00
Τώρα το τι μέρα ξεκινάει είναι άλλο κεφάλαιο γεμάτο εκπλήξεις, καθώς η στήλη αυτή με έφερε αντιμέτωπο με την πικρή αλήθεια της ζωής μου. Οσο και να αγαπάω το πρόγραμμα, δεν θα μπορώ παρά να έχω περιοδικές ρουτίνες. Ας πούμε, αν είναι περίοδος στούντιο –όπως τώρα– είναι η ώρα που ανηφορίζω προς Βριλήσσια για να περάσω όλο το απόγευμα εκεί με τον Γιάννη Παξεβάνη και όποιους μουσικούς και καλλιτέχνες εμπλέκονται στην εκάστοτε δισκογραφική δουλειά. Αν είναι περίοδος δημιουργίας, πηγαίνω μέχρι τον υπολογιστή ή το πιάνο και γράφω μέχρι να αρχίσει να πονάει το κεφάλι μου ή μέχρι να νυχτώσει ή μέχρι την επόμενη υποχρέωση της μέρας.
16.00
Κάπου εκεί συνήθως χτυπάει το ρολόι της πείνας, εκτός αν ενορχηστρώνω στον υπολογιστή, οπότε και είναι η μοναδική στιγμή στην πολυτάραχη διατροφική ζωή μου που αυτό το ρολόι μοιάζει χαλασμένο. Δεύτερο μεγάλο ζήτημα της μέρας:
Τώρα τι τρώμε; Αν έχω κάνει γυμναστική πριν, κάτι που προσπαθώ όσο συχνότερα γίνεται προκειμένου να διορθώσω παλιές αμαρτίες, αγωνίζομαι να σταθώ... κύριος. Αν είναι μέρα που θέλω να το ρίξω έξω διατροφικά, συνήθως φέρνει η φίλη μου Ειρήνη που μένει παραδίπλα κάτι από τα αριστουργήματα που μαγειρεύει ή τρώω με την αδερφή μου, τον φίλο μου τον Στέλιο, τον Δημόκριτο ή με όλους μαζί. Γενικώς μου αρέσει πολύ να τρώω με φίλους και με αγαπημένα πρόσωπα και το προσπαθώ όταν έχω χρόνο.
17.00-21.00
Αυτό το διάστημα της μέρας γίνονται τα επαγγελματικά ραντεβού, το απαραίτητο τηλεφώνημα στους γονείς μου στο Πλατύ, για να πούμε πόσο αγαπιόμαστε, πόσο λείπουμε ο ένας στον άλλο, τι καλά να κερδίζαμε ένα λαχείο και γενικώς να κάνουμε όνειρα και αγάπες, οι συνεντεύξεις, οι υποχρεώσεις, τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Σε περιόδους λάιβ, αυτό το διάστημα κάνουμε sound check.
21.00-02.00
Ωπα! Εδώ μιλάμε για το «φιλέτο» του 24ώρου μου. Είναι η ώρα που γίνεται το λάιβ είτε στην Αθήνα είτε σε οποιαδήποτε πόλη της Ελλάδας, της Κύπρου και σπανιότερα στην Ευρώπη, οπότε είμαι επί σκηνής ευτυχισμένος για όλα αυτά που μου έχουν συμβεί στη ζωή και όλη αυτή την αγάπη με την οποία έχει αγκαλιαστεί αυτό που κάνουμε. Επίσης, είναι η ώρα που αν δεν κάνουμε εμείς λάιβ, κάνει κάποιος φίλος που θα πάω να δω, ένας καλλιτέχνης που αγαπώ, παίζει μια παράσταση και πιο σπάνια μια ταινία που με ενδιαφέρει. Αν είμαι τυχερός και όλοι οι πλανήτες είναι ευθυγραμμισμένοι, θα δω κάποιον άνθρωπο που αγαπώ και επιτέλους κατορθώσαμε και κάναμε πραγματικότητα αυτό το «να κανονίσουμε καμία φορά ρε παιδί μου».
02.00
H συγκεκριμένη ώρα (αν με βρει ξύπνιο και δεν έχω ξεραθεί στον καναπέ) είναι σίγουρα αυτή που χάνεται το μέτρο! Είτε πρόκειται για binge watching με μάτι πρησμένο από την αϋπνία και αγωνία για να μη χάσω τη συνέχεια, είτε θέλω να τελειώσω μια μουσική ιδέα που σκεφτόμουν όλη μέρα και δεν πρόκειται να κοιμηθώ αν δεν νιώσω χαρούμενος γι’ αυτό που έφτιαξα, είτε είμαι κάπου έξω με φίλους σε εκείνες τις ατέλειωτες νύχτες που νομίζεις πως κρατάνε έναν αιώνα (συνήθως όταν έρχεται ο φίλος μου Γιώργος από το Λονδίνο ακυρώνω όλες τις πρωινές δουλειές της επόμενης μέρας), η ώρα αυτή είναι η ζόρικη ώρα που μου θυμίζει πως είμαι ένα παιδί πιο κοντά στα 40 από ό,τι στα 30 πια και η κάθε ώρα ύπνου που χάνω γράφει γεωμετρικά στο ξύπνημα της επόμενης. Αλλά ΟΚ... Αξίζει!
Πηγή: Καθημερινή, της Γιούλης Επτακοίλη
