Τους απρόβλεπτους συνδυασμούς, τους θεωρούσα πάντα ένα δυνατό χαρτί για μια τηλεοπτική μου εκπομπή. Αλλά βέβαια δεν ήταν πάντα εύκολο να γίνουν. Έπρεπε να τα βρίσκουν οι καλλιτέχνες μεταξύ τους, να εκτιμούν ο ένας τον άλλο, να μην νιώθουν ανταγωνιστικά, καταλαβαίνετε! Σε ορισμένες περιπτώσεις η «συνύπαρξη» που πρότεινα υπήρξε παραπάνω από ευτυχής. Θα αναφέρω σαν παράδειγμα τα ντουέτα Γιώργου Μαρίνου - Μαρινέλλας και Μαρινέλλας - Σωτηρίας Μπέλλου, που ανατρέψανε εντελώς την άποψη που είχα πως η Μαρινέλλα είναι δύσκολη.
Αξέχαστο μού έχει μείνει και το τρίο Μοσχολιού - Γαλάνη - Αλεξίου, με τη Χαρούλα και τη Δήμητρα να τραγουδούν και να παίζουν στις κιθάρες τους τα «Τραίνα που φύγαν», έχοντας στη μέση σαν βασίλισσα στο θρόνο τη Βίκυ Μοσχολιού. Κάποιες φορές δυσκολευόμουνα να πείσω τους τραγουδιστές να ξεφύγουν από το κλασικό τους ρεπερτόριο.
Είδαμε και πάθαμε, όπως σάς έχω ξαναπεί, μέχρι να καταφέρουμε την Σωτηρία Μπέλλου να τραγουδήσει Μάνο Χατζιδάκι και «Είμαι αετός χωρίς φτερά». Αλλά και με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου χρειάστηκε πολύ να επιμείνω μέχρι να τον κάνω να ξεχάσει για λίγο ότι είναι ροκ και να δοκιμάσει ελληνικά ταγκό απ' τη δεκαετία του '30. Αντίθετα, η Δόμνα Σαμίου πέταξε απ' τη χαρά της, όταν τής ζήτησα να τραγουδήσει την «Άμαξα μεσ' στη βροχή» σαν γνήσια ρεμπέτισσα και, είναι στ' αλήθεια κρίμα που δεν κάναμε μαζί της το δίσκο με ρεμπέτικα που είχα προτείνει τότε στο Στέλιο Φωτιάδη και την εταιρία του, την EROS.
Πάμε όμως παρακάτω. Το Δεκέμβρη του 1997, ετοιμάζαμε μαζί με το σκηνοθέτη Στέλιο Ράλλη το χριστουγεννιάτικο αφιέρωμά μας στην Άλκηστη Πρωτοψάλτη για την εκπομπή Διαδρομές. Αφού πρώτα απορρίψαμε τα ανέφικτα τύπου Τίτο Πουέντε, Χάνα Σιγκούλα, που στην αρχή είχανε πέσει στο τραπέζι, προσγειωθήκαμε και περιοριστήκαμε σε ελληνικά ονόματα με τα οποία η Άλκηστη δεν είχε ως τότε συνδεθεί. Ένας, ο Γιάννης Κότσιρας. Τραγούδησαν μαζί την «Αλεξάνδρεια». Την Θεοδοσία Τσάτσου, που τη θέλαμε για να μοιραστεί με την Άλκηστη λίγη ροκιά απ' το τραγούδι «Συναυλία», δώσ' μου ένα τσιγάρο, να σταθώ να πάρω εισιτήριο, δεν την άφησαν την τελευταία στιγμή οι «Μπλε», που την είχαν τότε στο συγκρότημα.
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου όμως ήρθε. Και διάλεξε ο ίδιος το τραγούδι. Τραγούδι χαρισμένο στην Άρτεμη, τη θεά του κυνηγιού. Ή και των κοριτσιών, όπως τη θέλουνε οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου.
Στο δίσκο του 1995 «Ανάσα η τέχνη της καρδιάς», που είχαν ετοιμάσει μαζί Νικολακοπούλου και Δήμητρα Γαλάνη, την «Άρτεμη» την τραγουδούσε μόνος του ο Βασίλης. Εδώ στην τηλεόραση, Παπακωνσταντίνου και Πρωτοψάλτη τους απολαύσαμε για πρώτη φορά μαζί, όπως τονίζει στην εκφώνησή του ο παραγωγός-παρουσιαστής τής εκπομπής, στο απόσπασμα που θα δείτε. Η ενορχήστρωση είναι του Νίκου Αντύπα, η διεύθυνση παραγωγής της Κατερίνας Κατωτάκη, η σκηνοθεσία, είπαμε, είναι του Στέλιου Ράλλη.
