Ούτε Μικρό ήρωα, ούτε Ταρζάν-Γκαούρ, ούτε τον Καραγκιόζη διάβαζα όταν ήμουνα παιδί.
Έπεφτα όμως με τα μούτρα στην Εκλογή, τον Ταχυδρόμο, τις Εικόνες, αυτά ήταν τότε τα σοβαρά περιοδικά ποικίλης ύλης. Αλλά στις γειτόνισσές μου, την Άννα, την Ελισάβετ, την Ειρήνη, που ο αδελφός τους, ο Τάκης Χανιώτης, είχε τον κινηματογράφο Ιντεάλ στην Πανεπιστημίου, μαζί και την αντιπροσωπεία της Columbia Pictures, έβρισκα πάντα να με περιμένει, ακουμπισμένος με καμάρι σε ένα μικρό τραπέζι, ο «Θησαυρός», που δεν είχε μόνο το όνομα, αλλά και τη χάρη.
Με τον Ζαχαρία και την Χοντρή απ'το πενάκι του Μιχάλη Γάλλια, με τα ιπποτικά μυθιστορήματα του Μιχαήλ Ζεβακό και τα ελληνικά ευθυμογραφήματα του στυλ Μαντάμ Σουσού, με τα μικρά καλλιτεχνικά κουτσομπολιά και τις διευθύνσεις των ξένων κινηματογραφικών αστέρων. Περιττόν να σάς πω πως και τον Θησαυρό τον ξεκοκάλιζα.
Εκεί, λοιπόν, μια μέρα του 1957, για σκεφθείτε, 60 χρόνια πίσω, διάβασα μια ειδησούλα στα ψιλά, που έλεγε πως στο Βελγικό Κογκό ο συνθέτης Λεό Ραπίτης σε σκηνή ζηλοτυπίας πυροβόλησε τον ντόπιο εραστή του και νομίζοντας πως τον σκότωσε, αυτοπυροβολήθηκε κι ο ίδιος.
Και ο μεν εραστής τη γλύτωσε, εμείς όμως χάσαμε τον Ραπίτη. Ο οποίος, εκτός από λαμπρός τραγουδοποιός, αγαπημένος της Σοφίας Βέμπο, ήταν και θείος του Φρέντυ Γερμανού. Αδελφός της μητέρας του Φρέντυ. Όταν 30 χρόνια αργότερα, το 1987, προγραμμάτισα το πορτρέτο του Ραπίτη για την σειρά Οι παλιοί μας φίλοι, πρότεινα στον Φρέντυ Γερμανό να μάς μιλήσει για τον θείο του.
Επειδή ζούσε ακόμη η μητέρα του, ο Φρέντυ δεν θέλησε να πει στην κάμερα όλη την αλήθεια. Και απέδωσε την αυτοκτονία στη μοναξιά που κουβαλούσε ο Λεό, αναφέροντας μάλιστα και κάτι που τού είχε πει ο Ζυλ Ντασέν.
Πως οι άνθρωποι που αυτοκτονούν, συνήθως έχουν και την τάση. Αυτή την εκπομπή που τη γυρίσαμε με τον Κώστα Αυγέρη έχοντας για πρωταγωνιστή τον Σταμάτη Κραουνάκη, και οι τρεις μας πολύ την αγαπήσαμε.
Και θεωρούμε διαμάντια αρκετές απ'τις σκηνές της, όπως αυτή που θα δείτε τώρα εδώ. Εδώ λοιπόν έχουμε ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του Λεό Ραπίτη σε στίχους Κώστα Κοφινιώτη, τραγουδισμένο εξαίσια από την Βίκυ Μοσχολιού. «Κλαις, σαν το σκεφτείς ότι μπορεί νά'ρθει στιγμή να μην πονώ για σένα».
Αυτό το τραγούδι λίγο αργότερα η Βίκυ το είπε α καπέλα στην εκπομπή που έκανε τότε ο Κώστας Κωτούλας στον 9,84 και η ηχογράφηση, μαζί με άλλες της ίδιας εκπομπής, μπήκε σαν πολύτιμο υλικό σε ένα ωραίο δίσκο.
Στο «Τραγούδι γυμνό» που έφτιαξε ο φίλος Κώστας για την Polygram. Εμείς, θα σάς θυμήσουμε τώρα εδώ πώς το κινηματογραφήσαμε για τους Παλιούς μας φίλους το 1987, με την μεγάλη Βίκυ Μοσχολιού να τραγουδά συγκινημένη και με τον Σταμάτη Κραουνάκη να τη συνοδεύει στο πιάνο.
12 χρόνια σήμερα χωρίς την Βίκυ που έφυγε στις 16 Αυγούστου 2005.
Θα πρέπει να ήταν 1964 όταν κάποιο μεσημέρι, μού τηλεφώνησε ο Σταύρος Ξαρχάκος για να μού πει να πάω στο σπίτι του να ακούσω μια εξαιρετική καινούργια τραγουδίστρια. Πήγα και άκουσα την Βίκυ Μοσχολιού να τραγουδά «Πέτρα την πέτρα περπατώ». Ενθουσιασμένος πήρα μαζί μου τη μαγνητοταινία - δεν είχε βγει ακόμα ο δίσκος - και την πήγα στη Ραδιοφωνία για να την ακούσει η επιτροπή ακροάσεων, η οποία υπήρχε τότε.
Οι πάντες, ξετρελάθηκαν. Και ο πρόεδρος της Επιτροπής Φοίβος Ανωγειανάκης, είπε το περίφημο «Υπέροχη φωνή. Σαν βιολοντσέλο», που κατόπιν, αποδόθηκε στον Μάνο Χατζιδάκι.
Δέκα χρόνια αργότερα, συνάντησα τη Βίκυ σ’ ένα στούντιο. Μού λέει «Βρε Παπαστεφάνου, δεν θα κάνουμε και μαζί μια εκπομπή στην τηλεόραση;». «Έλα τώρα που έχεις ανάγκη εσύ την τηλεόραση…» της είπα. Ήταν η εποχή που η Βίκυ εξακολουθούσε να γνωρίζει τη μια επιτυχία μετά την άλλη. «Αυτό, να μην το ξαναπείς.» με διόρθωσε, «την τηλεόραση όλοι τη χρειαζόμαστε».
Τελικά, την πρώτη μου εκπομπή πορτραίτο για την Βίκυ Μοσχολιού την έκανα στα μέσα του 1976 με σκηνοθέτη τον Γιώργο Μίχο. Η δομή της εκπομπής, δεν μπορώ να πω ότι ήταν και η καλλίτερη, υπήρχαν όμως μερικά πολύ αξιόλογα σημεία.
Η επίσκεψη στο σπίτι του Σταύρου Ξαρχάκου στην Καλλιδρομίου, «Τα τρένα που φύγαν» με Γαλάνη, Αλεξιού, Μοσχολιού στο στούντιο της Αγίας Παρασκευής, το «Νυν και αεί» στο δάσος της Καισαριάνης ή τα τραγούδια της Βέμπο - ήταν η πρώτη φορά που η Βίκυ τραγουδούσε τέτοιο ρεπερτόριο.
