Για αυτή τη σκηνή, ο Τένεσυ Γουίλιαμς είχε προτείνει στο κείμενό του το κλασικό αμερικάνικο τραγούδι «It' s only a paper moon».
Το 1949 που ο Κάρολος Κουν ανέβασε το Λεωφορείον ο Πόθος στην Αθήνα, σκέφθηκε στη θέση του αμερικάνικου να βάλει ένα ελληνικό τραγούδι που θα είχε τα ίδια περίπου λόγια. Έτσι γεννήθηκε το «Χάρτινο φεγγαράκι» με στίχους του Νίκου Γκάτσου και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Όχι ολόκληρο το τραγούδι όπως το ξέρουμε, αλλά μόνο το ρεφραίν. «Χάρτινο το φεγγαράκι και σαν όνειρο περνά, αν με πίστευες λιγάκι, όνειρο δεν θά'ταν πια».
Το τραγουδούσε η Μελίνα-Μπλάνς Ντυμπουά, κλεισμένη στο λουτρό. Την ίδια στιγμή που ο γαμπρός της Στάνλεϋ Κοβάλσκι-Βασίλης Διαμαντόπουλος τής έσκαβε τον λάκο αποκαλύπτοντας στην Στέλλα-Τόνια Καράλη, την σκανδαλώδη διαγωγή της αδελφής της. Εννέα χρόνια αργότερα, το 1958, Χατζιδάκις και Αλέκος Πατσιφάς αποφάσισαν να βγάλουν το τραγούδι και σε δίσκο στην Fidelity, με το καινούριο αστέρι που μόλις είχε ανατείλει, την Νάνα Μούσχουρη. Τότε ο Νίκος Γκάτσος πρόσθεσε και τους στίχους του κουπλέ: «Θα φέρει η θάλασσα πουλιά κι άστρα χρυσά τ'αγέρι, να σού χαϊδεύουν τα μαλλιά, να σού φιλούν το χέρι».
Στη φωνή της Νάνας το «φεγγαράκι» βρήκε μια ιδανική ερμηνεύτρια. Αλλά όλοι εμείς που αγαπήσαμε την Μπλάνς, δεν πάψαμε να το συνδέουμε και με τη Μελίνα. Στις αρχές της δεκαετίας του '50, η Μελίνα Μερκούρη ήταν κατά τον Αχιλλέα Μαμάκη μια ελληνοπαρισινή πρωταγωνίστρια, αφού έπαιζε στο Παρίσι στα έργα του μεγάλου θαυμαστή της, συγγραφέα Μαρσέλ Ασάρ. Λίγο μετά, χάρις στη «Στέλλα», τις Κάνες και το φημισμένο κινηματογραφικό Φεστιβάλ, την Ελληνίδα ηθοποιό, πρόσεξαν και ξεχώρισαν όχι μόνο το μέλος της επιτροπής Ίζα Μιράντα, αλλά και οι σκηνοθέτες Τζόζεφ Λόουζι και, κυρίως, Ζυλ Ντασέν.
Όμως, ακόμα ήταν λίγο νωρίς για την Μελίνα. Ούτε η «Τσιγγάνα και ο τζέντλεμαν», ούτε «Ο Νόμος» και «Ο Χριστός ξανασταυρώνετα» ήταν οι ταινίες που θα τής άνοιγαν ολότελα τις πόρτες. Ώσπου, '59 με '60 ήρθε το «Ποτέ την Κυριακή». Επιτέλους! Η Μελίνα, διεθνής σταρ με τα όλα της. Και θα πρέπει, αν δεν με γελά η μνήμη, να ήταν 1962, όταν η γαλλική τηλεόραση τής έδωσε carte blanche για να φτιάξει το πορτρέτο της. Τότε η Μελίνα ξαναθυμήθηκε την Μπλάνς Ντυμπουά, σταθμό μεγάλο στην καριέρα της και κατεβαίνοντας στο στούντιο μια σκάλα, τραγούδησε ξανά το Φεγγαράκι. «Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία».
Για την αυγουστιάτικη πανσέληνο, λοιπόν, μαζί με τα λόγια της Μπλάνς, θυμόμαστε για ακόμη μια φορά, τη Μελίνα κι αυτό το χάρτινο φεγγάρι.
