Χαμός συχνά στο διαδίκτυο για τον Μάνο Χατζιδάκι, αυτό είναι καλό, μόνο αν όλοι αυτοί που δεν τον έζησαν και δεν μεγάλωσαν με την μουσική του μπορούν πράγματι να καταλάβουν και να αφομοιώσουν τα σπουδαία τραγούδια του.
Πιστεύω όμως ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών που αναφέρονται στον Χατζιδάκι, τον χρησιμοποιούν σαν άλλοθι για να δείξουν υποτίθεται πιο ποιοτικοί στην εποχή της ξεφτίλας.
Για μας που μεγαλώσαμε εκείνη την εποχή, ποτέ δεν ξεχωρίζαμε τον Μίκη από τον Μάνο, και οι δύο μας ανέβαζαν πάνω από τα σύννεφα με τα τραγούδια τους, παρατηρώ λοιπόν ότι η τάση στους μετά την δεκαετία του '80 μουσικόφιλους είναι Χατζιδάκις και όχι Μίκης, ακριβώς όπως συμβαίνει στις ίδιες αυτές γενιές Lennon και όχι McCartney.
Εμείς που τα ζήσαμε, χαμογελάμε με αυτήν την ποδοσφαιρική άποψη.
Το ίδιο συμβαίνει μεταξύ άλλων και με δύο άλμπουμ του Μάνου Χατζιδάκι. Το πραγματικά εξαιρετικό Χαμόγελο της Τζοκόντας και το χαμένο στο χρόνο για τους νεότερους που δεν γνωρίζουν Πασχαλιές μέσα από την νεκρή γη.
Και τα δύο άλμπουμ είναι το ίδιο σπουδαία, όπως ο Χατζιδάκις κι ο Θεοδωράκης, ο Lennon και ο McCartney.
ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΕΠΠΟΣ
ΕΠΙΜΟΝΗ
ΕΥΓΕΝΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΕΝΑ ΔΕΙΛΙΝΟ
Γιάννης Πετρίδης
