Δεν είναι μόνο νοσταλγία, είναι μία απροσδιόριστη πίκρα για μία πραγματικότητα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ήταν ένα χαμένο όνειρο που είχε διάρκεια μια ζωή και τώρα εμείς ξυπνήσαμε ενώ αυτοί, με ελάχιστες αρνητικές συνέπειες στην ζωή τους, απλά πήραν την θέση μας στο όνειρο.
Κ. Ζουγρής
Ήταν κάποτε Απρίλης
κι εγώ ήμουνα παιδί
τρυφερό σαν το λουλούδι
δροσερό σαν τη βροχή
ήτανε άνοιξη σαν τώρα
και στην όμορφη αμμουδιά
πρωτοχτίσαμε παλάτια
με τον ήλιο στην καρδιά
χρυσοκίτρινα κοχύλια
μου πετούσες στην ποδιά
