Πέρασαν 36 χρόνια από τα Τσιμεντένια Τρένα.
Εκεί σκορπισμέμη στον ύπνο μουσκεύει η ψυχή
Θλιμμένη αγαπιέμαι από σκεύη κουζίνασ και πράματα
Και κάπου στο βάθοσ τησ νύχτασ αστράφτεισ εσύ
Σε εικόνεσ γεμάτεσ περάσματα
Αίμα στο σώμα μου και τ' όνειρο άσπρο
Γυμνή ξαπλωμένη να τρέχω διατάζεισ
Φαντάζεισ απόμακροσ και σβήνεισ σαν άστρο
Αίμα στο βλέμμα μου και τ' όνειρο άσπρο
Στο χώμα μπερδεύτηκα δεν βλέπω μ' αρπάζεισ
Φωνάζω σαν νήπιο μια λέξη σαν άσ' το
Εκεί διάλυμένη στον ύπνο βαμμένη χρυσή
Με γέλια φλερτάρω ένα σκεύοσ κουζίνασ χαράματα
Και μ' ένα μπουκάλι υγρό γεννημένο εσύ
Γυμνή με δικάζεισ να βάλω τα κλάματα
