Είμαι άνδρας και το κέφι μου θα κάνω - Αυλωνίτης, Φωτόπουλος, Χάρμας
Από την ταινία Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο. Tότε υπήρχαν λατέρνες, φτώχεια, αλλά και φιλότιμο.
Γυρίστηκε το 1955 στην Πάτρα. Έκοψε 126.530 εισιτήρια και ήλθε στην 2η θέση σε σύνολο 22 ταινιών που προβλήθηκαν.
Δύο φίλοι, πλανόδιοι λατερνατζήδες, καθώς διαπιστώνουν ότι η τέχνη τους δεν έχει πλέον ανταπόκριση λόγω της αλλαγής συνηθειών της εποχής, μετά από προτροπή ενός γνωστού τους πηγαίνουν σε ένα πανηγύρι που γίνεται σε κάποιο χωριό προκειμένου να βγάλουν χρήματα.
Στη διαδρομή συναντούν μια κοπέλα, η οποία το έχει σκάσει από το σπίτι της προκειμένου να μην παντρευτεί τον άντρα που θέλει να της επιβάλει ο πατέρας της.
Δεν θέλουν όμως να την παραδώσουν στην αστυνομία και ψάχνουν να βρουν μαζί της τον αγαπημένο της. Τελικά βοηθούν στο ξανασμίξιμο με τον πατέρα της και παίρνουν το ποσό που είχε τάξει εκείνος σε όποιον την έβρισκε.
Ο Βασίλης Αυλωνίτης είχε γεννηθεί την 1 Ιανουαρίου του 1904 και έφυγε από την ζωή στις 10 Μαρτίου του 1970
Ο αρχικός τίτλος της ταινίας ήταν Ρομβία, φτώχεια και όνειρα και είχε υπάρξει μεγάλη διαμάχη για την πατρότητα της ιδέας της «λατέρνας» στην υπόθεση της ταινίας, μεταξύ των σκηνοθετών Αλ. Σακελλάριου και Γ. Τζαβέλλα, όταν και οι δύο εργάζονταν τότε για τον Φίνο. Τελικά ο Γ. Τζαβέλλας δεν πραγματοποίησε την ταινία που σχεδίαζε με θέμα την «λατέρνα», αν και ο Φίνος είχε υποστηρίξει ότι οι δύο ταινίες θα είχαν διαφορετική υπόθεση.
Ο Φίνος δεν ήθελε να συμμετάσχει στην ταινία ο Βασίλης Αυλωνίτης: πίστευε ότι είχε πληγεί το προφίλ του επειδή είχε παίξει σε πολλές ταινίες δεύτερης διαλογής. Δεν ήθελε ούτε την προερχόμενη από το Εθνικό Θέατρο Καρέζη, διότι θεωρούσε ότι είχε στραβισμό, κάτι που θα έβγαινε στην οθόνη.
Την Καρέζη την είχε συστήσει στον Σακελλάριο μια παλιά ηθοποιός, η Λευκή Παπαζαφειροπούλου. Ο Σακελλάριος, όμως επέμενε και πέρασε τελικά το δικό του. Ο Μίμης Φωτόπουλος ήταν ο πιο εμπορικός τότε ηθοποιός του κινηματογράφου και ο πρώτος με τον οποίο ο Φίνος υπέγραψε συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας.
Ακόμη, ο Φίνος επιθυμούσε διακαώς να παίξει ο Αλεξανδράκης, ο οποίος εμφανίζεται σε ένα μικρό ρόλο, ώστε του έδωσε αμοιβή σαν να ήταν ο πρωταγωνιστής. Οι τσιγγάνες που χόρευαν με τη Σούλη Σαμπάχ ήταν αληθινές τσιγγάνες, επιλογή του Σακελλάριου, που προηγουμένως είχε απορρίψει χορογράφο και πραγματικές χορεύτριες.
Έκανε πρεμιέρα στις 12 Δεκεμβρίου του 1955 και κατά τη σεζόν 1955-1956 η ταινία ήρθε δεύτερη σε εισπράξεις (πρώτη ήταν η Στέλλα με τη Μελίνα Μερκούρη).
Με τέτοια επιτυχία ο Φίνος έπεισε τον Σακελλάριο να γυρίσει δυο χρόνια αργότερα τη συνέχεια της ταινίας με τίτλο Λατέρνα, φτώχεια και γαρίφαλο. Ήταν το πρώτο σίκουελ στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.
