Τραγουδούν Γιάννη Μαρκόπουλο, η Χάρις στην εκπομπή του Γιώργου Παπαστεφάνου το 1976
Στην κυρά μάνα μασ μη δίνετε βοήθεια
Ούτε μαγκούρα στο προσκέφαλο σιμά
Γιατί θα δέρνει κάθε μέρα τα παιδιά τησ
Κι όταν μιλάω θα με λέει αληταρά
Κι αν δέρνει κάθε που γουστάρει τα παιδιά τησ
Θα καταντήσουνε εμπόροι δουλικοί
Τα νιάτα χάνονται στα βρόμικα σοκάκια
Για να μετρήσουν με το μπόι τουσ τη γη
Λένγκω λένγκω λένγκω
Πάψε να με κυβερνάσ
Λένγκω λένγκω λένγκω
Πάψε να με τυραννάσ
Κι αν θέλω τώρα να ακούγεται η φωνή μου
Με πιάνει τρόμοσ από ίσκιουσ μακρινούσ
Χρυσάφι μοιάζει η συντροφιά σου στη ζωή μου
Κι η ομορφιά σου μου γιατρεύει τουσ καημούσ
Ρε μπάρμπα κάτσε να μασ πεισ μια ιστορία
Πώσ ήταν τότεσ η μανούλα μασ παλιά;
Έπεφτε ξύλο σαν γινόταν φασαρία
Ή σασ νανούριζε με χάδια και φιλιά;
Λένγκω λένγκω λένγκω
Μου σπαράζεισ την καρδιά
Λένγκω λένγκω λένγκω
Μου πληγώνεισ τη χαρά
Κι ο μπάρμπασ τότε σοβαρεύτηκε λιγάκι
Τη κούτρα ξύνει και παράγγειλε καφέ
Η μητέρα είπε: ήταν ένα κοριτσάκι
Που ορφανό μάζευε άνθη σε μπαξέ
Τ' άνθη στόλιζαν το αγέρωχο κεφάλι
Μα όταν κοιμόταν πάλι πέφτανε στη γη
Κι από τα λούλουδα που ο χάροσ είχε βάλει
Εμένα κράτησε να βλέπω τη ζωή
Λένγκω λένγκω λένγκω λένγκω
Μου 'χεισ φάει την ψυχή
Λένγκω λένγκω λένγκω
Φίλοι θα βρεθούμε όλοι μαζί
Αυτή παιδιά μου ήταν τότεσ η μανούλα
Ο κήποσ ύστερα εγέμισε ληστέσ
Το κοριτσάκι μασ το ντύσανε γριούλα
Κι απ' τα κουρέλια φαινότανε οι πληγέσ
Κι αν μασ χτυπάει με μανία και φωνάζει
Τη βάζουν άλλοι με συμφέροντα πολλά
Το όνειρο που φεύγει τη τρομάζει
Να αναζητάει μια χαμένη ελευτεριά
Λένγκω λένγκω λένγκω μάνα
Στο καμίνι τησ φωτιάσ
Λένγκω λένγκω λένγκω μάνα
Πεσ μασ πάλι τι ζητάσ
ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ
ΑΛΕΞΙΟΥ
