Ένα πραγματικό αριστούργημα του εμπορικού ροκ
Υπήρξε μια περίοδος που πολλοί καλλιτέχνες δεν έμπαιναν στο τριπάκι να δημιουργήσουν συγκρότημα, αλλά πορεύονταν με το δικό τους όνομα, φέροντας φυσικά και όλο το βάρος της επιτυχίας ή αποτυχίας. Ένας από αυτούς ήταν και ο Billy Squier, ο οποίος έλαμψε για μια μικρή περίοδο μέσα από το ευθύ ραδιοφωνικό hard rock του, αφήνοντας ουκ ολίγα αξιομνημόνευτα τραγούδια και κάνοντας θραύση στα ραδιόφωνα της εποχής. Αρκετά δυνατή η δισκογραφία του αλλά πρόκειται για μία από τις περιπτώσεις όπου χρόνια μετά, η κουβέντα για το καλύτερο album του δεν έχει κάποιο νόημα. Η συντρίπτικη πλειοψηφία των οπαδών του, αν όχι το 100%, συμφωνεί ότι αυτό είναι το "Don't Say No" του 1981.
Και πως να μην πιστεύει ο κόσμος κάτι τέτοιο όταν αφενός ο δίσκος ακούγεται "νεράκι" από την αρχή ως το τέλος, αφετέρου έχει δώσει τουλάχιστον τρία κλασικά τραγούδια, έχοντας ένα από τα καλύτερα ξεκινήματα για album εκείνη την εποχή. Το "In the Dark" γίνεται άμεσα αγαπημένο του κοινού, ενώ το The Stroke που ακολουθεί θα εξελιχθεί σε συναυλιακό ύμνο, έχοντας διασκευαστεί στη συνέχεια από ουκ ολίγα γκρουπ. Τέλος, το My Kinda Lover κλείνει την ιδανική τριάδα της αρχής, ενώ σύμφωνα με το μύθο είναι και το τραγούδι που άκουσαν οι Motley Crue με τον Vince Neil στα φωνητικά, πριν τον επιλέξουν για το συγκρότημα τους. Ο υπόλοιπος δίσκος συνεχίζει στο ίδιο και καλύτερο μοτίβο, με τα τραγούδια να δείχνουν έναν καλλιτέχνη με αυτοπεποίθηση που δε φοβόταν να πειραματιστεί με το εύρος των επιρροών και της φωνής του. Εξαιρετικά τα Whadda You Want From Me και Nobody Knows, ταχύτατο το You Know What I like, ενώ το ομώνυμο τραγούδι κλείνει το δίσκο με μια πανέμορφη και νοσταλγική διάθεση. Ένα album καθαρό δεκάρι.
Παρόλο που η συνέχεια δεν ήταν ισάξια, οι δουλειές που κυκλοφόρησε ο Billy Squier είχαν αξιόλογες στιγμές. Ωστόσο κατά κοινή ομολογία, η αρχή της πτώσης της δημοφιλίας του καλλιτέχνη ήρθε το 1984. Το video του "Rock me Tonite" αντιμετωπίστηκε με χλεύη από τους fans, καθώς αφενός δήλωνε αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης, αφετέρου ήταν αισθητικά κάτι ασυνήθιστο. Όλα αυτά φυσικά δεν έχουν καμία σημασία καθώς ο Squier είχε κάνει με το παραπάνω το καθήκον του προς το rock n roll. Το Don't Say No είναι ένα απαραίτητο album για κάθε σοβαρό συλλέκτη.
