Η ιστορία μέχρι και την κυκλοφορία του ιστορικού live album του Frampton, τα albums που ακολούθησαν.
Μέσα από μια καριέρα που μετράει αισίως 57 χρόνια, ο Peter Frampton έχει γράψει το όνομα του στο πάνθεον της μουσικής, τόσο από καλλιτεχνικής όσο και εμπορικής άποψης.
Τα προσωπικά του albums, η πλειάδα εξαιρετικών δίσκων με τους Humble Pie, το βραχύβιο νεανικό συγκρότημα των The Herd, εποχές και μουσικές που συνθέτουν το παζλ της ζωής και δουλειάς ενός υπερεπιτυχημένου καλλιτέχνη. Πρόσφατα μάλιστα εξέδωσε και την αυτοβιογραφία του "Do you feel like I do?", σε συνεργασία με τον γνωστό μουσικοκριτικό του Rolling Stone, Alan Light.
Μέσα στις σελίδες του βιβλίου, περιγράφει τις εμπειρίες του από τις ηχογραφήσεις των albums του ανά τις δεκαετίες, δίνει ωστόσο βάση στις περιοδείες, στα ευτράπελα που έζησε όντας στο δρόμο με τους The Who, που μεταξύ άλλων είχαν στις τάξεις τους τον βασιλιά της κραιπάλης, Keith Moon. Καλλιτέχνες όπως ο Frampton περιγράφουν καλύτερα τη μουσική τους σταδιοδρομία, μέσα από τις ζωντανές εμφανίσεις και τις εμπειρίες αυτών. Ήταν λοιπόν μία συναυλία του που οδήγησε στον πιο επιτυχημένο του δίσκο και ένα από τα θρυλικότερα live albums όλων των εποχών. Το Frampton Comes Alive! κυκλοφόρησε το 1976, ύστερα από 4 studio albums, του καλλιτέχνη. Έμεινε στα charts για 97 εβδομάδες και οι μέχρι τώρα πωλήσεις του, εκτιμάται ότι ξεπερνούν τα 20 εκατομμύρια αντίτυπα.
Η αποχώρηση του Peter Frampton από τους Humble Pie αποδείχθηκε, εκ των υστέρων, σοφή κίνηση και για τις δύο μεριές. Το συγκρότημα του Steve Marriott δεν πτοήθηκε και συνέχισε να κυκλοφορεί εξαιρετικές δουλειές, ενώ ο Frampton ακολούθησε τη λαμπρή προσωπική καριέρα για την οποία τον μνημονεύουν οι περισσότεροι fans. Ξεκινώντας από το Wind of Change του 1972, κυκλοφόρησε 4 studio albums, με τον ήχο του να γίνεται εμφανώς πιο τραχύς από το Frampton's Camel του 1973 κι έπειτα. Κάπου ανάμεσα στην power pop, στο classic rock και σε μια πιο εμπορική προσέγγιση των ψυχεδελικών 60s, θα βασίσει τη μέχρι τότε δισκογραφία του (αλλά και το υπόλοιπο της) στα χαρακτηριστικά κιθαριστικά solos, η μελωδία των οποίων θα μνημονεύεται με τρόπο ανάλογο των αξέχαστων refrain που μας χάρισε κατά καιρούς.
Η αναγνώριση έρχεται με το "Frampton" album του 1975, που εκτός των άλλων περιείχε τις studio εκτελέσεις των Show me the Way και Baby I love your Way, ίσως των δύο πλέον αναγνωρίσιμων τραγουδιών του καλλιτέχνη, τραγουδιών που εκτοξεύτηκαν στη στρατόσφαιρα ως singles ένα χρόνο αργότερα. Έχοντας ήδη μια σειρά από solo albums και με το "Frampton" να σκαρφαλώνει στην 32η θέση του US Billboard 200, o Peter Frampton νιώθει έτοιμος για μια μεγάλη περιοδεία και την κυκλοφορία ενός live album. Το Frampton Comes Alive! κυκλοφορεί στις αρχές του 1976 και η απήχηση του ξεπερνά κάθε προσδοκία.
Ηχογραφημένο σε τρεις δόσεις, στα μέσα του 1975, το album καταφέρνει και περικλείει, όσο ελάχιστα live albums μέχρι τότε, την ατμόσφαιρα ενός συναυλιακού show, τα παιχνιδίσματα των καλλιτεχνών με το κοινό, την πειραματική διάθεση που διευρύνει τις στείρες studio ηχογραφήσεις. Τα τρία singles που κυκλοφόρησαν από τον δίσκο, "Show Me the Way", "Baby, I Love Your Way" και "Do You Feel Like We Do", παίζονταν με ιδιαίτερα υψηλή συχνότητα από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς των ΗΠΑ, κάτι που οδήγησε φυσικά στη μεγάλη επιτυχία του δίσκου και στην πλήρη αναγνωρισιμότητα του Frampton. Σε κάθε περίπτωση όμως, το Frampton Comes Alive! χαρακτηρίζεται για τη συνοχή του (απαραίτητο συστατικό στα live albums), καθώς επίσης και για το γεγονός ότι ο πλουραλισμός του δεν κουράζει, παρά το ότι μιλάμε για διπλό live δίσκο.
Κι αν στην εισαγωγή του album ακούγεται ο Frampton να καλησπερίζει το San Fransisco, εντούτοις πρόκειται για ηχογραφήσεις που μοιράζονται ανάμεσα στο Frisco και το Winterland Ballroom, το Marin Civic Centre του San Rafael της California, ενώ δεν απουσιάζει και η Νέα Υόρκη με δείγματα από το Island Music Center και το εκεί Κρατικό πανεπιστήμιο. Η ονοματολογία και οι πόλεις δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία φυσικά, από τη στιγμή που το Frampton Comes Alive! αποτυπώνει τη μαγεία μιας ροκ συναυλίας στα 70s, που μονάχα δίσκοι όπως οι Live and Dangerous, Strangers in the Night, Made in Japan και άλλοι παρεμφερείς κατάφεραν.
Και πως να μη γίνει κάτι τέτοιο όταν εκτός από τα πασίγνωστα singles του δίσκου, συναντάμε το αγαπημένο It's a Plain Shame, από τις πιο hard στιγμές του ντεμπούτου Wind of Change το οποίο επίσης εκπροσωπείται και από το ομώνυμο τραγούδι, καθώς φυσικά και το Doobie Wah από το Something's Happening του 1974, εμπνευσμένο από τις μεγάλες στιγμές των Doobie Brothers.
Η δε χρήση του talk box στα Show me the Way και Can you feel like we do? αποτελεί μία ιδιαίτερη τεχνική στα φωνητικά με την οποία πολύς κόσμος θα ταυτίσει τότε τον Frampton, μέχρι πολλά χρόνια αργότερα ο Richie Sambora να υπογράψει μια για πάντα, πάνω στην πατέντα του, το αξέχαστο intro του Livin' on a Prayer των Bon Jovi. Τέλος, το Baby, I love your way αποτελεί άλλο ένα τραγούδι που γνώρισε επιτυχία ως διασκευή στα - φτωχά για το classic rock - 90s, με τη διασκευή του reggae συγκροτήματος Big Mountain, που μονοπωλούσε το playlist του MTV εκείνη την εποχή.
Το Frampton Comes Alive! όπως ήταν αναμενόμενο εκτόξευσε την καριέρα του Peter Frampton. Τα δύο studio albums που ακολούθησαν αποτέλεσαν πολύ μεγάλες εμπορικές επιτυχίες, παρόλο που δεν κατάφεραν να φτάσουν τα επίπεδα ενός "Frampton" ή τουλάχιστον να δώσουν άλλο ένα υπερεπιτυχημένο single. Με εμπορικό μεν, ποιοτικότατο δε ήχο, το I'm in You θα κυκλοφορήσει στα μέσα του 1977, με το ομώνυμο και τα πιασάρικα Tried to Love και (I'm a) Road Runner να ξεχωρίζουν. Το album θα γίνει ευρύτερα γνωστό όχι τόσο για τη μουσική του αλλά για τις συμμετοχές και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του.
Ονόματα όπως ο Stevie Wonder και ο Mick Jagger συμμετέχουν στα τραγούδια του δίσκου, ενώ τα ακουστικά μέρη της κιθάρας θα αποδοθούν στην εξάχορδη του διάσημου μουσικού Django Reinhardt, ανέκαθεν είδωλο του Frampton. Το I'm in You θα ακολουθήσει το εξίσου επιτυχημένο (χρυσό στις ΗΠΑ) Where Should I Be του 1979, δίσκος που έδωσε το hit του I Can't Stand it No More, με την ιδιαίτερη μελωδία και μπασογραμμή να αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα της εξέλιξης του classic rock στις pop φόρμες των τελών της δεκαετίας. Ο Frampton συνέχισε να ηχογραφεί από καλά έως πολύ καλά albums κατά διαστήματα, με το τελευταίο κατά σειρά με ολοκαίνουριο υλικό να είναι το Hummingbird in a Box του 2014.
Σήμερα ο Peter Frampton έχει αποφασίσει να δώσει πίσω στον κόσμο κάποια από την καλή τύχη και ευημερία που του χαρίστηκε. Ανάμεσα στα άλλα κατορθώματα του είναι το Ερευνητικό fund "Peter Frampton Myositis" που παράγει ερευνητικό έργο για την ασθένεια Inclusion Body Myositis (IBM), ένα αυτοάνοσο νόσημα από το οποίο πάσχει και ο ίδιος του.
Επίσης πριν από μια δεκαετία περίπου, αποκάλυψε πως αποφάσισε να υποβάλλει αίτηση για υπηκοότητα ύστερα από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, παρά το γεγονός ότι ζει στην Αμερική από τα 70s, αν και Άγγλος στην καταγωγή. Όπως θα πει και ο ίδιος χαρακτηριστικά "Όταν συνέβη η 11η Σεπτεμβρίου, τηλεφώνησα στον δικηγόρο μου και είπα, "Ας το κάνουμε. Πρέπει να ψηφίσω". Ένιωσα πολύ πατριώτης εκείνη την ημέρα". Εξασκώντας τη χορτοφαγία εδώ και χρόνια, δίνει διάσπαρτες συναυλίες διατηρώντας την καλή ζωή και ταυτόχρονα το μύθο του, στα 72 του χρόνια. Έναν μύθο που έχτισε με αργά και σταθερά βήματα, γιγαντώνοντας τον με ένα από τα καλύτερα live albums όλων των εποχών.
Tracks :
1. Introduction/Something's Happening
2. Doobie Wah
3. Show Me the Way
4. It’s A Plain Shame
5. All I Want to Be (Is by Your Side)
6. Wind of Change
7. Baby, I Love Your Way
8. I Wanna Go to the Sun
9. Penny for Your Thoughts
10. (I’ll Give You) Money
11. Shine On
12. Jumpin’ Jack Flash
13. Lines on My Face
14. Do You Feel Like We Do
