Πως περιγράφει κανείς τα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν στη ζωή του; Υπάρχει σωστός τρόπος να το κάνεις; Τι γίνεται όταν χάνεις το μυαλό σου λίγο πριν το φυσικό σου τέλος; Το εντυπωσιακό που καταφέρνει η Τζούλι Οτσούκα είναι να περιγράψει τραγικά περιστατικά με νηφαλιότητα και λέξεις απλές.
Ακόμα δε πιο εντυπωσιακός είναι ο σεβασμός της απέναντι στην ανθρώπινη φθορά, στη φθορά ενός ανθρώπου που έχει ή δεν έχει άνοια. «Τόσο η Άλις όσο και οι συναθλητές της αντιλαμβάνονται τη λύση: να συνεχίσουν να κολυμπούν, και για όσο το δυνατόν περισσότερο». (Financial Times)
«Αριστοτεχνικός και βαθιά συγκινητικός συνδυασμός της κοινωνικής σάτιρας με την ανατομία της απώλειας και του πένθους». (Kirkus Reviews)
Κολυμπούν «εκεί κάτω», άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Το μόνο που μοιράζονται είναι η ρουτίνα του καθενός (αργή, μεσαία, γρήγορη λωρίδα), ίσως και η ανακούφιση των πρωινών ή απογευματινών επαναλήψεων. Ώσπου κάποια μέρα, μια ρωγμή κάνει την εμφάνισή της στον πυθμένα της πισίνας και τους πετά συλλήβδην πίσω στον αμείλικτο εξωτερικό κόσμο...
Μία από τις κολυμβήτριες είναι η Άλις, η μνήμη της οποίας έχει επίσης αρχίσει να παρουσιάζει ρωγμές. Όταν δεν έχει τη συντροφιά των άλλων κολυμβητών και τη ρουτίνα των καθημερινών διαδρομών, βυθίζεται στην αναστάτωση και στο χάος, καθηλωμένη από τις αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ιαπώνων της Αμερικής, όπου πέρασε τα χρόνια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, και του παιδιού που έχασε μετά τη γέννα, ενώ η κόρη της, που φτάνει πολύ αργά, ψάχνει τον δικό της δρόμο ανάμεσα στις ρωγμές της αγάπης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Τίτλος: Κολυμπώντας της Τζούλι Οτσούκα
Συγγραφέας: Τζούλι Οτσούκα
Μετάφραση: Θωμάς Σκάσσης
Εκδόσεις: ΠΑΤΑΚΗ
Σελ.:186
