Είναι λογικό γιατί οι U2 έχουν αναπτύξει τη φήμη ως ένα δύσκολο συγκρότημα για μερικούς ανθρώπους. Αν και τα ουτοπικά τους ιδανικά μπορεί να είναι εμπνευσμένα για μερικούς ανθρώπους, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι μισοί από τους πιθανούς θαυμαστές τους που έριξαν μια ματιά στις πρακτικές του Bono να νόμιζαν ότι ήταν ο πιο επιτηδευμένος frontman που έζησε ποτέ. Αν και μερικοί από αυτούς μπορεί να έχουν ένα δίκιο, δεν μπορείτε να πείτε ότι δεν ήταν αφοσιωμένοι στον σκοπό τους σε τραγούδια όπως το Bullet the Blue Sky.
Έρχεται αμέσως μετά την πιο αισιόδοξη πλευρά του Joshua Tree, αλλά εδώ τα πράγματα αρχίζουν πραγματικά να παίρνουν μια σκοτεινή τροπή, με το σταθερό τύμπανο του Larry Mullen Jr. να ακούγεται σχεδόν σαν πολεμικά τύμπανα να παίζουν στο παρασκήνιο. Καθώς έρχεται το υπόλοιπο συγκρότημα, ο Bono αρχίζει να επικαλείται τις σύγχρονες πρακτικές εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, οι οποίες έχουν καταφέρει να έχουν τρομερή επίδραση στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής καθώς περνούν τα χρόνια.
Μόλις ξεκινήσει πραγματικά το τραγούδι, μπορείτε να νιώσετε τους ηχητικούς τοίχους να κλείνουν γύρω σας, καθώς ο Bono χρησιμοποιεί το πίσω μισό του τραγουδιού για να αναλάβει σχεδόν τον ρόλο ενός από αυτούς τους σκιερούς επιχειρηματίες στην Ουάσιγκτον, αγνοώντας όλες τις φρικαλεότητες που συμβαίνουν. αντί να βλέπει απλώς όλα τα χρήματα να μαζεύονται μπροστά του. Υπήρξαν πολλά πολιτικά τραγούδια των U2 πριν και μετά, αλλά το θέμα δεν ακουγόταν ποτέ πιο βαρύ από αυτό. Ξεχάστε την αισιοδοξία...αυτό ακούγεται αποκαλυπτικό.
