«Τα έχουμε ακούσει όλα», άκουσα τους μικρούς μαθητές μου να λένε ο ένας στον άλλον.

«Τα έχουμε ακούσει όλα», άκουσα τους μικρούς μαθητές μου να λένε ο ένας στον άλλον.

Από σχόλιο σε άρθρο μας

«Τα έχουμε ακούσει όλα», άκουσα τους μικρούς μαθητές μου να λένε ο ένας στον άλλον.

- Πάντα υπάρχει κάτι ακόμη, παιδιά, τους διέκοψα.
- Τι εννοείς κύριε καθηγητά; ρώτησαν αυτά.
- Ελάτε το Σάββατο στο σπίτι μου και θα δείτε, τους ανταπάντησα.

Κι ήρθαν γνωρίζοντας πως πάντα αγαπώ να προσθέτω κάτι στη μαγεία της εφηβείας τους.

- Τι μας ήθελες λοιπόν; με ρώτησαν το απόγευμα του Σαββάτου.

Τότε, τους οδήγησα στο χώρο όπου βρίσκεται το παλιό σαρακοφαγωμένο στερεοφωνικό.

Γελώντας κι ο ίδιος με τα γέλια τους, τους έβαλα να ακούσουν μία κασέτα στο παλιό κασετόφωνο.

Τα παιδιά ξαναγέλασαν.

Γρήγορα όμως άρχισαν να ακούν μία ηχογραφημένη ραδιοφωνική εκπομπή. Ήταν η εκπομπή από τις 4 στις 5 με Πετρίδη και Ζουγρή.

Παρά τα γελάκια για τον ήχο που έβγαζε το παλιό κασετόφωνο, εντούτοις δε σηκώθηκαν να φύγουν.

Αντιθέτως ακούστηκαν πολύ θετικά σχόλια.

Κάποια στιγμή όμως το παλιό μηχάνημα μάσησε την κασέτα και τα παιδιά πέθαναν στα γέλια.
- Εντάξει «Δάσκαλε», μου είπε ο ένας. Καλό αλλά εμείς δεν έχουμε τέτοια.
- Διαδίκτυο δεν έχει αυτή η εκπομπή; ρώτησε ο πιο αγνός από όλους, για να την ακούμε εκεί.
- Τώρα που ξέρετε πως λέγεται η εκπομπή, μπείτε στο Διαδίκτυο να δείτε.

Και το γνωρίζω πως θα το κάνουν, γιατί τα σημερινά μικρά παιδιά έχουν αισθητήριο και μπορούν να επιλέγουν σωστά μέσα στον κυκεώνα που τα έχουμε φέρει, για να ζήσουν.

Γιάννης Πολιτόπουλος