Από τον ALi Mathloum και την Λέσχη R☮️CK
Στα πρώτα χρόνια της καριέρας του ο πλέον νομπελίστας λογοτεχνίας Bob Dylan υπήρξε η πλέον ηγετική μορφή στην αναγέννηση της αμερικάνικης folk σκηνής. Με ακουστικές κιθάρες, διασκευές παραδοσιακών τραγουδιών, με πολιτικό στίχο αλλά και με επαρχιακό στυλ και ύφος. Ήταν ο ήρωας ενός ολόκληρου κινήματος αναβίωσης της παραδοσιακής Αμερικάνικης μουσικής. Μετά τον δεύτερο δίσκο του και την πολιτική στροφή στους ποιητικούς στίχους του, τον συνόδευε πλέον η τιμητική ταμπέλα ''Η φωνή της γενιάς του''. Για την εποχή ένα πολύ βαρύ ψευδώνυμο, πολύ περισσότερο από όσο μπορούμε να φανταστούμε σήμερα.
Το 1965 ήταν μια από τις χρονιές που υπήρξε σημαδούρα για την rock μουσική αλλά και η στροφή 180 μοιρών για τον ίδιο τον Dylan. Τον Ιούλιο εκείνης της χρονιάς κυκλοφορεί ο single δίσκος με το τραγούδι ''Like A Rolling Stone'' φέρνοντας τα πάνω κάτω στο μουσικό στερέωμα, στην καριέρα του και πιο πολύ στους μέχρι τότε οπαδούς του. Το Like A Rolling Stone παρουσιάζει έναν ατόφιο rock ήχο με ηλεκτρική μπάντα. Ο Dylan έβαλε την δημιουργικότητα του στην πρίζα και έγινε ροκάς.
Στο φολκ φεστιβάλ του Newport το καλοκαίρι της ίδια χρονιάς, όπως και τις δύο προηγούμενες το μεγάλο αστέρι και αυτός που οι φολκάδες πήγαν για να δουν ήταν εκείνος.
Μια ημέρα πριν τη συναυλία, λόγω μιας κόντρας με τον διοργανωτή αποφασίζει εν θερμώ να ''κατεβάσει'' συγκρότημα με ηλεκτρικό ήχο. Κόντρα σε διοργανωτές, μάνατζερς και στην κοινή λογική μιας και μιλάμε για φολκ φεστιβάλ. Ο Dylan πήρε απόφαση να προκαλέσει τους πάντες.
Βγαίνει στη σκηνή του Newport απαλλαγμένος από το συντηρητικό φολκ ντύσιμο, εμφανίζεται με μαύρα γυαλιά, δερμάτινα και μπότες. Με ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια και καλώδιομένο δυνατό ήχο ξεκινάει το σετ. Το δεύτερο τραγούδι που έπαιξε ήταν το φρέσκο ''Like A Rolling Stone''.
O Dylan τραγουδά: ''How does it feel, to be on your own?''
Μόνος με μια ηλεκτρική, ενάντια στους δικούς του θαυμαστές, στον λαό του που ένιωθε προδομένος γιατί δεν τον είδαν με φυσαρμόνικα και ακουστική. Η συντριπτική πλειοψηφία γιούχαρε και διαμαρτυρόταν δυνατά. Σαν άλλος Ιούδας σε στιγμή αυτοκριτικής ο Dylan συνεχίζει, θαρρείς πως απευθύνεται στον εαυτό του, ''how does it feel?''.
Ο μόλις 24 ετών τότε Dylan έκανε κάτι που έβαλε τα γυαλιά σε όποιον άλλον τότε δήλωνε ροκάς. Βγήκε από την ζώνη άνεσης του, ρισκάροντας μια σίγουρη καριέρα και θαυμαστές. Πήρε τον δικό του δρόμο χωρίς να ενδιαφέρεται να γίνει αρεστός, έκανε ο,τι ακριβώς ήθελε. Οι κριτικοί μουσικής της εποχής τον λοιδόρησαν επειδή δεν ήθελε να εξηγήσει τι εννοεί στους στίχους του. Αυτοί που τον είχαν σύμβολο του γύρισαν τη πλάτη. Απλώς επειδή έκανε το δικό του, απλώς επειδή έγινε ροκάς. Τα υπόλοιπα από τότε είναι γνωστή ιστορία.
2018
Λίγο, μια πρέζα, από το συναίσθημα του Ντίλαν εκείνη τη βραδιά στο Newport άμα πάρεις μπορείς να το συγκρίνεις με αυτό που πιθανόν θα νιώθει ένα έφηβο παιδί σήμερα που σκάει σε πάρτι με συνομηλίκους του και φοράει μπλούζα Pink Floyd ή The Doors.
Στην θέση του φολκ κοινού βάζουμε τα υπόλοιπα παιδιά στο πάρτι που τη βρίσκουν με dubstep, house, trap και τις υπόλοιπες μουσικές τάσεις της εποχής. Φυσικά αυτά δε θα γιουχάρουν τον νεαρό ροκά μας, όχι. Πόσο διαφέρουν όμως αλήθεια τα επικριτικά βλέμματα στο στυλ και την μπλούζα;
Πόση η διαφορά του παρείσακτου Dylan στο Νewport με ένα παιδί που δε μπορεί να κατανοήσει γιατί όλοι αυτοί χορεύουν, ή χοροπηδούν με τη συγκεκριμένη μουσική και στέκεται απορημένος;
Το ότι η rock μουσική και κουλτούρα δεν θα πεθάνουν ποτέ είναι αυτονόητο. Καθώς φυσικά και υπάρχουν νέα παιδιά στην Ελλάδα που περήφανα δηλώνουν ροκάδες. Ακόμα και ας μην ακούνε κλασικά συγκροτήματα, ας είναι και indie, post-punk, alternative ή new age rock. Με μαθηματική πρόοδο κάποια στιγμή θα τους φέρουν τα ακούσματα τους και στα 70s και στα 60s και ένα κομμάτι μιας ολόκληρης γενιάς θα συνεχίσει να κρατάει την σκυτάλη και το λάβαρο ψηλά.
Σπανίζουν αλλά θα τους δεις σε καμία βόλτα σου στο κέντρο. Λυκειόπαιδα, αμούστακα ακόμα, με μπλούζες Beatles, Iron Maiden, Pink Floyd και Rolling Stones. Αγαλλίαση πραγματική. Περηφάνια. Άμεση κατανόηση και συμπάθεια χωρίς να χρειαστεί γνωριμία. ''Αυτοί είναι δικοί μας'' σκέφτεσαι, αυτά τα παιδιά είτε επηρεασμένα από γονείς είτε από δικό τους ψάξιμο, δεν έχει σημασία, είναι οι αξιότεροι, σημαντικότεροι και πιο μάγκες ροκάδες όλων των εποχών.
Σκεφτήκατε πως αυτό που είπα είναι υπερβολικό; Καθόλου.
Σε μια εποχή που δε χρειάζεται να μπω σε στατιστικές ή λεπτομέρειες με αριθμούς για να επισημάνω πως η φλόγα του rock φαίνεται να παλεύει σαν κεράκι ρεσό τεσσάρων ωρών. Στη σημερινή αυτή εποχή, υπάρχουν ένα μάτσο ροκάκια που την είδαν αλλιώς, κοίταξαν στο μουσικό γίγνεσθαι γύρω τους και δεν ταίριαζαν πουθενά. Κοίταξαν πίσω και βρήκαν τον εαυτό τους. Αντιλήφθηκαν την διαφορά. Αυτή την διαφορά με το σήμερα. Στην αυθεντικότητα , στο ταλέντο, στον ήχο, στην αλήθεια του πράγματος. Ένιωσαν πως έχουν μέσα τους μια ''παλιά ψυχή'' , ωριμότερη και πιο ελεύθερη.
Οι σημερινοί άνω των 35 δε μου λένε πολλά σαν ροκάδες όσο και αν επιμένουν πως εκείνοι είναι οι ''τελευταίοι'' οι ''γνώστες '' και οι ατόφιοι ροκάδες. Όχι τόσο, εκείνοι απλά κουβαλούν μέχρι σήμερα την rock φάση τους ναι, την κουβαλούν όμως από εποχές που το rock βασίλευε. Σαφώς και δίκαια είναι περήφανοι.
Όμως το 18χρονο ροκάκι του σήμερα, πάει κόντρα σε όλα και όλους. Είναι οι πειρατές της εποχής μας, και θησαυροί τους οι δίσκοι του παρελθόντος, λάφυρα τους τα σκισμένα τζιν και οι μπλούζες με συγκροτήματα, το Ρούμι τους το μεθύσι τους όταν ανακαλύπτουν παλιά τραγούδια και πάνε την άλλη μέρα στο σχολείο ή πανεπιστήμιο να βρουν τους υπόλοιπους της κλίκας να τα συζητήσουν. Όσο παραδίπλα οι άλλοι θα συζητούν για το πόσα λουλούδια πέταξαν ή για τα όνειρα τους να πάνε στην Tomorrowland.
Οι δικοί μας θα λένε, ''μακάρι να ήμουν στο Monterey το '67 να έβλεπα τον Χέντριξ να την καίει την γα**μένη!''
