Από τον ALi Mathloum
Το δάκρυ που κύλησε και βρήκε ένα μεγάλο χαμόγελο.
Τουλάχιστον για εμένα και έτσι θέλω να πιστεύω για κάθε αληθινό φαν των υπέρτατων Pink Floyd. Η μετάβαση από την ηγεσία και τις μέρες του Syd Barrett στην ανάληψη του ρόλου του από τον Gilmour. Το θέμα της ''ηγεσίας'' βέβαια ήταν για λίγα χρόνια μετέωρο, το συγκρότημα είχε μείνει ξεκρέμαστο καθώς ο Syd είχε πάρει στους ώμους του το συγκρότημα και όλοι περίμεναν από εκείνον ένα νέο σινγκλ, ένα νέο δίσκο και μια συνέχεια στο δημιουργικό του κρεσέντο εκείνο τον χειμώνα του '67. Αυτή η συνέχεια ως γνωστόν δεν ήρθε ποτέ, αυτό που ήρθε ήταν η ολική κατάρρευση του χαρισματικού Μπάρετ και η ''αναγκαστική'' εκδίωξη του από τους υπόλοιπους, σημειωτέον εδώ πως χρόνια μετά μάθαμε πως κανείς τους δεν ξεπέρασε ποτέ τις ενοχές για την αποπομπή του.
Ο εορτάζων σήμερα κολλητός του από το σχολείο Γκίλμουρ ανέλαβε τα καθήκοντα του Μπάρετ σε κιθάρα και φωνή. Το συγκρότημα μη έχοντας ακόμα ο καθένας αναπτύξει συνθετικές ικανότητες ανάλογες του Syd, -ποτέ δεν απέκτησαν την έφεση στη δημιουργία hit-single, ''See Emily Play'' δε ξαναβγήκε- αποφασίζει να κάνει αυτό που ήξερε και αυτά που κληρονόμησαν από εκείνον. Να παίζουν μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, εκτεταμένες ψυχεδελικές συνθέσεις χωρίς καμία σκοπιμότητα για ραδιοφωνική επιτυχία.
Ένα στοπ εδώ. Μια βασική διαφωνία (πριν τον ξεπεσμό του απο τα ναρκωτικά) μεταξύ Barrett και υπολοίπων ήταν το γεγονός πως τα υπόλοιπα μέλη ήθελαν να γίνουν stars. Οι ίδιοι παραδέχονται πως υπήρξε ρήξη εκεί, ο Syd ήταν ρομαντικός, τον ενοχλούσε αφόρητα η πίεση της δισκογραφικής, οι μανατζαρέοι τριγύρω του και το όλο ''σύστημα'' της βιομηχανίας με λίγα λόγια. Οι υπόλοιποι όμως όχι, διψούσαν για δόξα, χρήματα και επιτυχία, ο Syd ζούσε αποκλειστικά και με την βούλα για την χαρά της μουσικής, για τον ρομαντισμό και την καλλιτεχνική διάσταση σε κάθε του βήμα. Ουσιαστικά λοιπόν, ο Syd αποτέλεσε παρελθόν όμως οι ίδιοι δεν κατάφεραν αυτό που ποθούσαν τότε, οξύμωρο, συνέχισαν στο μονοπάτι του, ενώ ήθελαν να στρίψουν για αλλού. Διαφωνούσαν μαζί του για πρωτοποριακές-ρισκαδόρικες ιδέες που είχε όπως....''θηλυκές φωνές και σαξόφωνα΄'', σας θυμίζουν κάτι αυτά τα δύο στοιχεία;
Βέβαια το συγκρότημα βρήκε το δρόμο του και μετά το Dark Side Of The Moon η ιστορία είναι αρκετά γνωστή.
Η μετάβαση από Μπάρετ σε Γκίλμουρ ήταν ταυτόχρονα ένα δάκρυ, ένα τεράστιο γιατί αλλά και ένα ευτύχημα για την συνέχεια όπως την ξέρουμε. Δεν βρίσκω πουθενά σε τέτοιο βαθμό ανάλογο σκηνικό, καθώς ο Syd δεν είχε πεθάνει, θα μπορούσε να ήταν εκεί υπό άλλες προϋποθέσεις και κανείς δεν ξέρει που θα έφταναν όλοι μαζί και τι θα γινόταν.
Βαθιά λύπη & χαρά και ευγνωμοσύνη ταυτόχρονα, αυτό δεν έχει υπάρξει πουθενά.
Η έλευση του Γκίλμουρ είναι αυτή που άλλαξε τον ρου της νεότερης ροκ ιστορίας. Μπορεί ο Waters να υπήρξε ο εγκέφαλος της μπάντας στο ζενίθ της, όμως ο Gilmour ήταν και είναι η ψυχή της, η φωνή και το πρόσωπο της.
''Like black holes in the sky'' βγήκε το δάκρυ μας για τη ιστορία του Syd, όμως όπως κυλούσε κατέληξε σε ένα βαθύ και πλατύ χαμόγελο, σαν αυτό του David. Σε ευχαριστούμε που ανέλαβες και που υπάρχεις.
Η πιο σπουδαία και μεγάλη μπάντα όλων των εποχών που μας έμαθε να ακούμε και να εκτιμούμε τη μουσική.
