Αγαπώ την Αθήνα με πάθος. Με το καρδιοχτύπι της έκρηξης του Whole Lotta Love και με τη γλύκα του Words of Love του Buddy Holly που το πρωτογνώρισα στο Beatles for Sale.
"Δεν πάω ποτέ στην Αθήνα", μου 'λεγε χθες ένας ακόμη φίλος της φυλής των προαστίων, που δεν την "βλέπει" και δεν την αγαπά πια όπως εγώ. "Έλα καμιά βόλτα", του είπα, "δεν είναι κακό, είναι και άνοιξη..."
Με στενοχωρούν οι Αθηναίοι που γύρισαν την πλάτη τους στην πόλη σε προηγούμενες κακομαθημένες δεκαετίες, αν και εκεί μεγάλωσαν και εκεί έζησαν, χόρεψαν και μέθυσαν με τη μουσική της εφηβείας και της νιότης τους.
Δεν είναι μόνο τα μάτια της ψυχής. Είναι ό,τι υπάρχει πραγματικά, τα πετράδια και η ζωή της πόλης, τα μυστικά της, τα νιάτα της μες στα γηρατειά της, όσα θα δεις σε κήπους και στοές, αν ανεβείς ανηφοριές, αν επιτέλους περπατήσεις. Άνοιξη είναι, θεραπευτική για όλες τις πληγές. Χίλια πράγματα θα σε πληγώσουν στην πόλη, κάποια από τα παλιά δεν θα τα βρεις. Όμως θα βρεις κι όσα δεν ήξερες κι όσα δεν είχες μάτια να δεις και δεν τα 'δες ποτέ σε γνωστές σου και σε άγνωστες γειτονιές. Θα δεις και τους ανθρώπους, με τα άλλα μάτια σου πλέον.
Η Αθήνα είναι οι δρόμοι των νεραντζιών αυτή την εποχή. Κι ας είναι κι οι καιροί πικροί και τα νεράντζια. Περπατάς και βλέπεις τους θησαυρούς της πόλης, τα σπίτια και τα κτίρια, τα νεοκλασικά όπου έζησαν οικογένειες παππούδων, τα βιομηχανικά και τα μοντέρνα αθηναϊκά των αρχιτεκτόνων που έφτιαχναν μ' επιμέλεια κι ευφυΐα, μονοκατοικίες και πολυκατοικίες με θύρες και παράθυρα, μπαλκόνια και εισόδους σφυρήλατες και θαυμαστές, όλα με το παρελθόν τους. Τα όμορφα και τα άσχημα, όπως το πάρει κανείς. Και τους ανθρώπους γύρω. Και τις πληγές της άθλιας εποχής μας.
Και λέω μέσα μου, "γιατί η Αθήνα μου φέρνει πάντως -και πάντα- τόσες μουσικές στο μυαλό;" Κι επειδή η μουσική είναι αγάπη και words of love τρυφερά, το κατάλαβα τι αγαπώ πιο πολύ περπατώντας στην πόλη: Τα όμορφα, καταπληκτικά παιδιά, τα κορίτσια και τα αγόρια που μεγαλώνουν γύρω μου με τις δικές τους μουσικές, με το δικό τους υπέροχο ύφος και τα δικά τους ρούχα, μούσια και μαλλιά και τη δική τους φόρα! Που θα πηγαίνουν πάντα με τα αρβυλάκια τους στις συναυλίες, στα live και στις μεταμεσονύκτιες προβολές. Η ψυχή της πόλης που αγαπώ, δεν είναι μόνο το παρελθόν της (και έχω υπάρξει μέγας παρελθοντολόγος -και δεν κάνει, μέγα λάθος!), είναι οι νέοι της. Που ζουν κι ερωτεύονται, απογοητεύονται κι ορμούν ξανά, κι ακούνε πάντα μουσική. Κι ανακαλύπτουν. Εφευρίσκουν και απορρίπτουν. Είναι ο σφυγμός της πόλης με τις νεραντζιές, με τις γειτονιές κάτω απ' την Ακρόπολη, με όλες τις τις γειτονιές σε υψώματα και σε πεδία με πλατείες και με τη θάλασσα να απλώνεται τόσο κοντά σου, από όποιο ψηλό σημείο την αγναντέψεις. Χωρίς τους νέους, όλα είναι τίποτα, όλα γερνάνε. Πόσο αγαπώ να βλέπω τις παρέες τους στο φως της πόλης, χέρια με τατουαζάκια να χαϊδεύουν αδέσποτα γατιά στα καφέ, να βλέπω την ενέργειά τους, τον διαφορετικό τρόπο να περνάνε τα ζόρια τους δίπλα μας, ενώ εμείς σκύβουμε όλο και περισσότερο μεγαλώνοντας. Και όλο και περισσότερο, αν δεν βλέπουμε και δεν ακούμε της γειτονιάς μας τα παιδιά. Ποια μουσική ακούνε...
Μα, μπαίνει η άνοιξη στην πόλη, όπως είπε ο Σαββόπουλος στα "τραπεζάκια έξω"...
Και, περπατώντας, σου 'ρχεται την άνοιξη ξανά κάποια χαρά και κάποια αισιοδοξία και, οπωσδήποτε, κάποιο από τα τραγούδια της ζωής σου στο κεφάλι. Και, αν έχετε δει την Frances Ha (ωραία ταινία - 2012), θα θυμηθείτε την κοπέλα με το δερμάτινο τζάκετ της, την ανεργία και το ανικανοποίητο της, να τρέχει στους δρόμους της πόλης της, με τη φόρα του Modern Love του Bowie!
To all the young dudes.
Παπαγεωργίου Μαρίνα
