Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
Bettye Lavette - Things Have Changed
Ήξερα ότι ο αγαπημένος Dylan είχε πάθος στις ιστορίες που έχει γράψει. Δεν είχα όμως καν υποψιαστεί ότι οι συνθέσεις του μπορεί να κρύβουν τόση soul. Αντίθετα για την κυρία Lavette αυτό φαίνεται ότι ήταν αντιληπτό από την πρώτη στιγμή. Την κρυμμένη αυτή πλευρά των τραγουδιών του, μας τη φανερώνει από το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο του νέου της δίσκου. Την φωνή της εβδομνταδυάχρονης την γνώρισα όψιμα, πέρσι συγκεκριμένα και έμεινα άναυδος από τη χροιά και το πάθος που κουβαλούσε, προκαλώντας ρίγη σε όποιον όχι απλώς έχει αυτιά αλλά τα χρησιμοποιεί κι’όλας, https://www.apotis4stis5.com/ellhnika/86-news-c/24506-nees-kyklofories-maios-2017-2. Κάτω από τις οδηγίες του ντράμερ/παραγωγού Steve Jordan, μεταμορφώνει και θα τολμήσω να πω, οικειοποιείται, συνθέσεις αγαπημένες, από μια τεράστια μουσική δεξαμενή εξήντα χρόνων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Mama, You Been On My Mind ήταν το 1964 τραγούδι που γράφτηκε με αφορμή έναν χωρισμό, εδώ μεταμορφώνεται σε έναν σπαρακτικό ύμνο για την μητέρα. Υπάρχουν και προσαρμοσμένες στιχουργικά στιγμές, που οι σκληροπυρηνικοί θαυμαστές του Dylan αν φτάσουν να ακούσουν το άλμπουμ θα τις αναγνωρίσουν. Επιλέγει τραγούδια από τα ‘60ς άλμπουμ Another Side of Bob Dylan και The Times They Are a-Changin' – 1964, περνάει στα ‘70ς, με τα Planet Waves του 1974, και Slow Train Coming του 1979, από εκεί στη δεκαετία του ‘80, που έχει την τιμητική της, με τα Infidels του 1984, Empire Burlesque του 1985 και το Oh Mercy του ’89 με δύο τραγούδια. Από τη δεκαετία του ‘90 και το φημισμένο box set που ξεκίνησε τη περίφημη σειρά των bootlegs, το 1991, Τhe Bootleg Series Volumes 1–3 1961 – 1991 με το ακυκλοφόρητο επίσημα έως τότε Mama-You Been on My Mind. Zeros και συναντάμε το σινγκλ Things Have Changed ενώ το ταξίδι τελειώνει με τη φαρέτρα του Modern Times του 2006 απ’ όπου διαλέγει τον επίλογό του. Μια εκπληκτική δουλειά στο απλησίαστο όπως πίστευα επίπεδο των διασκευών του συνθέτη από την τεράστια Nina Simone και μάλιστα από μια καλλιτέχνιδα που δεν ήταν καν φαν του Dylan.
Ακούστε τα: What Was It You Wanted, Ain't Talkin’, Mama-You Been on My Mind, Going, Going, Gone, Political World
What Was It You Wanted
Ain't Talkin’
Mama-You Been on My Mind
Για να έχετε μια καλύτερη εικόνα για το κατ’ εμέ επίτευγμα της κυρίας Lavette, ορίστε και τα αυθεντικά, τηρώντας το playlist του δίσκου της και με ότι υπάρχει διαθέσιμο στην πλατφόρμα του youtube.
https://www.youtube.com/playlist?list=PLs8qy2aEb3Ht1IdGMP1UPuigoD2RjsXbx
Richard Ashcroft - Natural Rebel
Μπορεί το άλμπουμ να καταποντίστηκε στην χειρότερη περίπτωση και να το ανέχτηκαν στην καλύτερη οι βρετανοί κριτικοί αλλά στα αυτιά μου ακούγεται μια χαρά. Ίσως το μυστικό για να απολαύσεις τον νέο Richard να είναι να βγάζεις από πάνω σου τα βαρίδια του παρελθόντος και να ευχαριστηθείς τη στιγμή. Εξ’ άλλου πόσο να επιμένεις να συγκρίνεις κάθε νέο πόνημα του πάλαι ποτέ frontman των Verve με το Urbah Hymns, πέρασαν δύο δεκαετίες και κάτι ψηλά, νισάφι πια. Με αυτή την παραδοχή λοιπόν κάποιος μπορεί να ταξιδέψει στα 45 σχεδόν λεπτά του δίσκου του απολαμβάνοντας τον, άσχετα αν θυμίζει κάπου Tom Petty και στιγμές αλλού τον ηλεκτρικό Dylan. Νομίζω ότι κάπως έτσι πρέπει να είδε και ο ίδιος την δημιουργία του έκτου του άλμπουμ, συνυπολογίζοντας και τον United Nations of Sound με το ψευδώνυμο RPA & The United Nations of Sound. Ο τρελός Richard δεν ξέρω αν ακόμη πιστεύει ότι μπορεί να πετάξει, αλλά σίγουρα ξέρει ότι δεν μπορεί να πλησιάσει τα εκατομμύρια των πωλήσεων του τρίτου άλμπουμ του τέως συγκροτήματος του. Ώριμος πλέον οδεύοντας για την πέμπτη του δεκαετία, φαίνεται να μην τον απασχολεί καν κάτι τέτοιο. Έχει απελευθερωθεί από την μανιέρα της ροκ συμπεριφοράς πάνω στο γνωστό τρίπτυχο, κάτι που και αυτό ολοφάνερα τον έχει καθοδηγήσει στο πώς θα ακούγεται πλέον η μουσική που μας προσφέρει. Σταθερή αξία ο 47χρονος τραγουδιστής, ενδώστε και θα βγείτε κερδισμένοι.
Ακούστε τα: We All Bleed, Born to Be Strangers, That's How Strong, All My Dreams, Surprised by the Joy
We All Bleed
Born To Be Strangers
That's How Strong
Emil Landman – Vinter//Sommer
Όσο περνάει ο καιρός και με τη δυνατότητα που δίνει η τεχνολογία ταξιδεύουν κοντά μου ολοένα και περισσότερες κυκλοφορίες με έδρα την Ολλανδία, που σε άλλες εποχές μάλλον θα χανόντουσαν από τα μεσογειακά αυτιά μου. Στον καινούργιο δίσκο του νεαρού Landman χρειάστηκε να μεσολαβήσει και η Νορβηγία για να έχουμε το αποτέλεσμα του ηλεκτρονικού/φολκ Χειμώνα/Καλοκαιριού του. Το ταξίδι στο βόριο μέρος της χώρας, συγκεκριμένα στο νησί Reinoya, των άνω των δύο χιλιάδων χιλιομέτρων, ο 29χρονος το έκανε δύο φορές. Όπως δηλώνει και ο τίτλος του δίσκου μια την περίοδο που ο ήλιος «βγαίνει» για δύο ώρες το πολύ και μια όταν παραμένει σε θέα όλο το 24ωρο. Το σκηνικό βοήθησε στην απομόνωση και στην έμπνευση με αποτέλεσμα να «κρατάμε στα χέρια μας» το όμορφο τρίτο του άλμπουμ. Προηγήθηκαν η κυκλοφορία του χειμώνα ως ξεχωριστό EP προτού κυκλοφορήσει με το αδελφάκι του σε ένα ενιαίο πακέτο. Πετυχαίνοντας το στόχο του το εγχείρημα δεν ακούγεται σχιζοφρενικό αλλά ο ακροατής αφουγκράζεται έναν κοινό δεσμό. Καθάριος ήχος και ολιγαρκής παραγωγή, ακόμα και όταν η τεχνολογία βοηθάει λίγο περισσότερο, ενώ θα βρείτε έως τελείως ακουστικές στιγμές όπως το Little Marks, ένα αγαπημένο του κομμάτι, βάση των δηλώσεων του. Η μινιμαλιστική φολκ / ποπ του μάλλον θα βρει δύσκολα θέση στο σύγχρονο ραδιόφωνο παρά μόνο ίσως όταν καταλαγιάζουν οι θόρυβοι της πόλης και οι σύγχρονοι ακροατές βρουν χρόνο για ψηφιακές ακροάσεις απομακρυσμένοι από το κλικ επόμενο εντός λεπτού, όπως δείχνουν και έρευνες. Ο δίσκος είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι για να ταξιδέψει ο ακροατής με το feeling μιας δουλειάς πρέπει να της δώσεις το χρόνο της, διαισθανόμενος τον εσωτερικό ρυθμό της, ακριβώς όπως μιας ταινίας. Επίσης είναι απόδειξη και μιας αγαπημένης θεωρίας, ότι μουσική είναι και η σιωπή ανάμεσα στις νότες. Θα μου πείτε αυτά ακούγονται παράταιρα στο σήμερα, μπορεί να είναι και έτσι. Ελπίζω να βρεθούν ακροατές όμως που να συμφωνούν μαζί μου. Τελειώνοντας για πολλοστή φορά την ακρόαση του διπολικού δίσκου, αναρωτιέμαι ποιος θα είναι ο επόμενος προορισμός στον οποίον θα αναζητήσει τη μούσα του, ο ιπτάμενος ολλανδός.
Ακούστε τα : Falling, All The Time, Follow, Darling, How Long, Sunrise, Little Marks
Falling
All The Time
https://www.youtube.com/watch?v=zcU_OOhXTUA
Follow
The Knocks - New York Narcotic
Από τον απομονωμένο βορά του προηγούμενου LP, στον ορισμό της σύγχρονης μητρόπολης, στο πολύβοο μεγάλο μήλο. Η ενέργεια της πόλης που δρα το ντουέτο των Ben «B-Roc» Ruttner και James «JPatt» Patterson, ένα από τα πιο καυτά ονόματα παραγωγών, όπως αποφάνθηκε και το 2010 το NME, φορτίζει τον ακροατή στα κόκκινα καθώς συντονίζεται με την επιστροφή τους με τον δεύτερό τους δίσκο. Φανκ, σόουλ, χιπ χοπ και χορευτική μουσική σε ένα ελκυστικό πακέτο, ιδανικό σάουντρκακ για την ακούραστη και περηφανευμένη για την πρωτοκαθεδρία της μητρόπολη. Η λουστραρισμένη παραγωγή, ιδιοφυής όντως, λειτουργική, και αυστηρά ισορροπημένη αναδεικνύει τις συνεργασίες του άλμπουμ στις οποίες βρίθει η νέα τους δουλειά. Ποιος φαν του σύγχρονου RnB μπορεί να μην λικνιστεί στα πνευστά και στο φάνκι ρυθμό του άκρως ραδιοφωνικού Shades. Η παγκοσμίου φήμης βιτρίνα των βραζιλιάνων, η παραλία Copacabana, φαντάζει μόλις λίγα μέτρα μακριά σου στο νέο κεφάλαιο της συνεργασίας των νεοϋορκέζων με τους συντοπίτες τους, το ντουέτο των Sophie Hawley-Weld και Tucker Halpern, aka Sofi Tukker. Το κλαμπ κομμάτι Feeling Myself εκτός του ότι δύναται να ανεβάζει με άνεση τους παλμούς των σύγχρονων clubbers, καταθέτει συγχρόνως τον σεβασμό του στο old School χιπ χοπ, όπως και το εξώφυλλο του δίσκου άλλωστε, δανειζόμενο κάτι από το ένδοξο παρελθόν του τρίου των De La Soul και το Me, Myself and I. Η συνεργασία με τον Big Boy των Outkast είναι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου με μια απίστευτη ενέργεια να βγαίνει από τα ηχεία ενώ το ίδιο ισχύει και με το εθιστικό ηλέκτρο και στιγμές-στιγμές ψυχεδελικής ενέργειας, Wizard of Bushwick. Οι καλές στιγμές μοιάζουν να μην τελειώνουν ποτέ, ενώ το repeat απλώς είναι μια φυσική συνέπεια του εθιστικού τριπ που μπορεί να σε βάλει όπως και τους δημιουργούς του η Νέα Υόρκη… έστω και εξ’αποστάσεως.
Ακούστε τα: Brazilian Soul (feat. Sofi Tukker), Big Bills (feat. Big Boi), Shades, Goodbyes (feat. Method Man), New York Narcotic, Wizard of Bushwick (feat. Sir Sly), Limo.
Brazilian Soul (Feat. Sofi Tukker)
Big Bills (feat. Big Boi)
Shades
Phosphorescent - C’est La Vie
Το νέο δισκογραφικό παιδί του ανεξάρτητου φολκ καλλιτέχνη από την Αλαμπάμα των ΗΠΑ, που έκανε τα πρώτα του δισκογραφικά βήματα με έδρα την Αθήνα της Γεωργίας των ΗΠΑ , παρήγαγε μουσική από το Μπρούκλιν για να μετεγκατασταθεί στο Νασβιλ και να δημιουργήσει παράλληλα οικογένεια. Στούντιο δουλειά του Matthew Houck έχουμε ν’ ακούσουμε από το στεφανωμένο με διθυραμβικές κριτικές Muchacho του 2013 (προτείνω να ακούσετε τα The Quotidian Beasts, Sun, Arise! (An Invocation, An Introduction), Song for Zula, Ride On/Right On). Είναι ο πέμπτος δίσκος στην δεκαπεντάχρονη καριέρα του και έρχεται ξανά από την οικογένεια της Dead Oceans που μας έχει δώσει και την Mitski. Τα πράγματα εδώ κυλάνε σε έναν δικό τους ρυθμό, τον οποίο ακολουθεί και ο πλέον 40χρονος δημιουργός, με όλα τα όργανα να παίζουν το ρόλο τους με καρτερικότητα χωρίς να στοιβάζονται σε μια ενοποιημένη φλύαρη παραγωγή που λαχανιάζει μετά το πρώτο ενάμιση λεπτό, ως είθισται δηλαδή σήμερα. Τα τραγούδια εδώ απαιτούν την προσοχή σας. Οι κιθάρες, το πιάνο ακόμα και τα δεύτερα φωνητικά πρέπει να τα γευτεί κάποιος με καρτερικότητα και όχι αδηφάγα. Μια άσκηση ειδικά για τους αμάθητους νέους. Το κλίμα του άλμπουμ δίνει την αίσθηση της ενσάρκωσης ενός καλλιτεχνικού οράματος καθώς το διακριτικό σπάσιμο της φωνής στα χνάρια του Willie Nelson στο οποίο έχει αφιερώσει και έναν ολόκληρο δίσκο παλιότερα, γεμίζει τα ψηφιακά αυλάκια του έτσι είναι η ζωή. Το κεφάλαιο οικογένεια εμπνέει για την καλύτερη στιγμή του δίσκου μαζί με το εκπληκτικό ορχηστρικό του επίλογο. Εν έτη 2018 μια ακόμη αφορμή για βουτιά και πολύωρο χάσιμο σε ιδιόρρυθμα σύμπαντα που κάνουν την καθημερινότητα πιο υποφερτή.
Ακούστε τα: My Beautiful Boy, Black Waves/Silver Moon, C’ est La Vie No II, New Birth In New England, Around The Horn,
C’est La Vie No. 2
New Birth In New England
My Beautiful Boy
https://www.youtube.com/watch?v=sdfQVBq2eWs
Space Invadas – Wild World
Με τους τύπους από την Αυστραλία έχουμε ασχοληθεί πρόσφατα δις, https://www.apotis4stis5.com/news-f/34304-kali-evdomada-me-tin-mousiki-na-einai-pantoy, https://www.apotis4stis5.com/news-f/34553-sunexeia-kainouriwn-mousikwn Είχα την ευκαιρία να ακούσω επιτέλους ολόκληρο τον δεύτερο δίσκο τους, επτά χρόνια μετά το Soul:Fi, κάτι που πρέπει να κάνει κατά την άποψή μου κάθε φαν του φανκ που σέβεται τον εαυτό του. Το έτερο ήμισυ του ντουέτου, ο katalyst aka Ashley Anderson είναι συνεργάτης του μέλους των Portishead, Geoff Barrow αφού μαζί τρέχουν την λονδρέζικη εταιρεία Invada label, με ίσως πιο γνωστή κυκλοφορία τη μουσική της πρώτης σεζόν της σειράς strangest things. Συγχρόνως έχει να επιδείξει και μια ενδιαφέρουσα προσωπική πρόταση που ξεκίνησε πριν από είκοσι χρόνια και αξίζει να την ψάξετε. Το δεύτερο μέλος τους, ο βρετανός Steve Spacek κατά κόσμο Steve White, ίσως κάποιοι τον ξέρουν από τη δουλειά του με το τρίο των Spacek στο μίγμα τους με trip hop και neo soul ήχους. Η καταγεγραμμένη πρώτη τους συνεργασία ήταν το 2007 στο δίσκο του Katalyst, What’s Happening , στο υπέροχο How ‘bout us, ωσάν μια μοντέρνα έκδοση του Curtis Mayfield. Στον άγριο κόσμο τους οι κλασσικές φόρμες ακολουθούνται πιστά σε έναν δίσκο γεμάτο με αγαπημένους ήχους αλλά με τον φρέσκο αέρα μιας μοντέρνας παραγωγής. Από το καλωσόρισμα με τα φωνητικά της Natalie Slade έως το πειραματικό ρομαντικό επίλογό του I Just Want To, θα μείνετε προσηλωμένοι σε μια από τις πιο ενδιαφέροντες και ολοκληρωμένες προτάσεις του είδους για το 2018.
Ακούστε τα: Late Night (feat. Guilty Simpson), Wild World (Feat. Remi), Now That I Know, Woman In Charge (feat. Natalie Slade), Say Something.
Wild World (feat. Remi)
Now That I Know
Late Night (feat. Guilty Simpson)
