Ας προσπαθήσω να δώσω μια απάντηση σε μερικά πράγματα, γιατί το θέμα είναι σύνθετο και χωρίζεται τόσο σε ακροατές, όσο και στη μουσική την ίδια. Σαν ακροατές.
Πρώτον, το να μισείς μουσικές είναι τόσο γελοίο όσο να μισείς το γρασίδι. Υπάρχουν γούστα και κανείς δεν θα πάει να πλακωθεί για τις μουσικές του επιλογές όπως κάνανε (κακώς) κάποτε. Πάμε τώρα στο λαϊκό. Εγώ προσωπικά πάω στα 25.
Σήμερα είναι η εποχή όπου άνθησε το γρήγορο ίντερνετ, και μαζί με αυτό η έννοια της επιλογής στο τι θα ακούσω. Πλέον το τι ακούω δεν θα οριστεί ούτε από μια τυχαία playlist κάπου στο ραδιόφωνο, ούτε θα με αναγκάσει κάποιος να βάλω κάτι να ακούσω και να μου αρέσει.
Σε μεγάλες ηλικίες μπορεί κάποιος ειλικρινά να παραδεχτεί ότι δεν του είχε γίνει πλύση εγκεφάλου; Ότι άνοιγε παλιά το ραδιόφωνο του και επειδή άκουγε ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα, να μην το αγάπησε σαν σύνδρομο της Στοκχόλμης και στη πραγματικότητα να μην του αρέσει καθόλου; Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι πολλοί μεγάλης ηλικίας πραγματικά αγαπάνε στη μουσική αυτά που αγαπάνε, ακριβώς επειδή η έννοια της επιλογής του τι θα ακούσουν, περιοριζόταν στο να αγοράσουν ένα άλμπουμ το οποίο πιθανόν να μην είχαν ακούσει ούτε ένα τραγούδι από αυτό, απλά τους άρεσε το εξώφυλλο, ή κάποιος τους είχε πει κάτι για αυτό. Και αυτό ισχύει από το ροκ μέχρι τα λαϊκά. Μουσική τώρα. 1.
Όταν ακούς ένα συγκεκριμένο είδος παντού γύρω σου, ειδικά όταν προέρχεται από την ίδια χώρα με εσένα, λογικό δεν είναι να το σιχαθείς; Δεν είναι αναμενόμενο το να εκτιμήσεις κάτι που θα είναι ξένο στα αυτιά σου μιας και υπάρχουν τα λεκτικά και πολιτισμικά εμπόδια; Όσο ξένα σε εμάς ακούγεται η μουσική της Αφρικής, άλλο τόσο ακούγονται τα μπουζούκια σε αυτούς, είναι απόλυτα λογικό. 2.
Το λαϊκό τραγούδι δεν έχει προχωρήσει σχεδόν καθόλου. Ήχοι στη μουσική πάνε και έρχονται, ενώ το λαϊκό τραγούδι έχει: ίδιες θεματολογίες, ίδιο chord progression, ίδιους ρυθμούς, ίδιες φωνές και ο, τι γίνεται, γίνεται είτε σε πολιτικό χώρο (Χατζιδάκις, Θεοδωράκης), είτε παίρνοντας στοιχεία αυτής όπως κάνει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Είναι γενικά ένα είδος που έχει ανακυκλωθεί τόσες φορές που απορώ πως υπάρχει ακόμα.
Θα μου πεις, είναι το ίδιο Στράτος Διονυσίου με Παντελή Παντελίδη; Εγώ θα σε ρωτήσω, σε τι ακριβώς διαφέρουν; Στο κοινό; Στους στίχους; Στη μουσική; Θα πεις, γίνεται το ίδιο και στη κάντρι πχ. Ναι, αν ειλικρινά πιστεύεις ότι ο Johnny Cash είναι το ίδιο με τον Blake Shelton... Και μιας και τον ανέφερα, ο Cash έχει κάνει διασκευές σε καλλιτέχνες εντελώς άλλου πράγματος από τον ίδιο και πάντα είχε τον σεβασμό των άλλων γιατί δεν προσπαθούσε να είναι κάποιος άλλος. Και έρχομαι στο τρίτο και τελευταίο, τη σκηνή.
Τις προάλλες ένας λαϊκός, δεν θυμάμαι ποιος, είχε διασκευάσει το Δεν Χωράς Πουθενά από Τρύπες. Μπορεί να ήταν επιλογή του, μπορεί και να ήταν επιλογή της μπάντας ή του ατζέντη του. Η επιλογή όμως αυτού του συγκεκριμένου τραγουδιού και κομματιού, ειδικά όταν προέρχεται από ένα συγκρότημα το οποίο είχε αρκετά κάνει το διαχωρισμό του στο τι θεωρεί άξιο σεβασμού και τι όχι, δείχνει ένα πράγμα: προχειρότητα. Είναι γνωστή τακτική των μπουζουκιών του να παίξουν κάτι ροκ, ή το ακόμα πιο δημοφιλές που πουρί.
Θα σου πει ο άλλος, τον ίδιο ρυθμό έχει, ίδια τονικότητα είναι, ας τα βάλουμε όλα έναν αχταρμά και πάμε να παρουσιάσουμε όλο αυτό, να κάνει κέφι ο κόσμος βρε αδερφέ, δώσε, παλαμάκια και λουλούδια. Και εκεί είναι ακριβώς η διαφορά του καλλιτέχνη ο οποίος πιστεύει στη μουσική του και δεν πατάει στην επιτυχία των άλλων για να πάρει το μεροκάματο του με το άψυχο κατασκεύασμα μιας δισκογραφικής.
Υπάρχουν πολλοί σε πολλά είδη τέτοιοι, οκ. Στην Ελλάδα και στη λαϊκή μουσική συγκεκριμένα όμως αρκεί το να έχεις μία επιτυχία για να βγάζεις ώρες ολόκληρες πρόγραμμα. Ε, αυτό το πράγμα δεν το θεωρώ σωστό. Το γεγονός ότι μπορείς να παίξεις το οτιδήποτε μιας και θεωρείς ότι η μουσική είναι ενιαία (και είναι, δεν αντιλέγω), αν δεν το αντιμετωπίσεις με μια σοβαρότητα, είναι απλά τυρίλα και αμήχανο χάος. Δικαίωμα λοιπόν του καθενός να ακούει τη λαϊκή και όποια μουσική θέλει, αλλά υπάρχει λόγος που ξέρουν όλοι τους Stones και τον Χατζιδάκι σε όλη την υδρόγειο και όχι τον Χολίδη. Αυτά.
Από παρέμβαση που έγινε σε θέμα μας στο Facebook
